فالگیری
فالگیری
پیشگویی آینده یا کشف اسرار با توسل‌جستن به نیروهای فوق‌طبیعی و فراعقلی. فالگیری در همۀ تمدن‌های باستانی، مصر و یونان و روم و ایران و هند و چین، رونق و اعتبار داشته و هنوز در سراسر دنیا به‌کار می‌رود. قواعد فالگیری در نزد برخی اقوام باستانی، مثلاً یونانیان و چینیان، مدوّن بوده است؛ چنان‌که ئی‌چینگ[۱]، نوعی فالگیری چینی که امروزه نیز مرسوم است، با استناد به مجموعه‌ای از تأویل‌های مدون انجام می‌گرفته است، یا فال با ورق‌های تاروت[۲] که قواعد تأویلی آن نیز مکتوب است. مرسوم‌ترین نوع فالگیری در ایران تفأل با دیوان حافظ است. طبیعی است که تفسیر ابیات هر فال بسته به حالات هر شخص متغیر است. از دیگر انواع فالگیری می‌توان به فال ورق، فال قهوه، فال چای و فال نخود و کف‌بینی[۳] اشاره کرد. در الفهرست ابن ندیم نام شماری فراوان از کتاب‌هایی با موضوع فالگیری ذکر شده است. فالگیری را باید از تفأل و تطیّر جدا دانست. نیز← تفأل و تطیّر