رواقی گرایی
رواقی‌گرایی (stoicism)
از مکاتب مهم فلسفه در یونان باستان، که در حدود ۳۰۰پ‌م به‌دست زنونِ کیتیومی[۱] بنیاد گذاشته شد. رواقیان فیلسوفان مادّه‌گرا[۲]یی معتقد به همه‌خدایی (وحدت وجود)[۳]بودند که عقیده داشتند خوشبختی در پذیرفتن قانون جهان هستی است. آنان بر برادری تأکید می‌کردند، برده‌داری را مردود می‌شمردند و اعتقاد به جهان‌وطنی[۴]داشتند. نام این مکتب از رواقی گرفته شده است که زنون در آن تعلیم می‌داد. در قرن‌های ۲ و ۳پ‌م، رواقیان نقش بارزی در جنبش‌های انقلابی یونان و روم ایفا کردند. پس از قرن ۱پ‌م آیین رواقی به‌صورت فلسفۀ طبقۀ حاکم درآمد و اهمیت انقلابی‌اش را از دست داد. سِنِکا[۵]، اپیکتتوس[۶] و مارکوس اورلیوس آنتونینوس[۷] رواقیان برجستۀ این دوره بودند.