لامارتین، آلفونس ماری لویی دو (۱۷۹۰ـ۱۸۶۹)

لامارتین، آلفونس ماری لوئی دو (۱۷۹۰ـ۱۸۶۹)(Lamartine, Alphonse Marie Louis de)

لامارتين، آلفونس ماري لوئي دو

شاعر فرانسوی. ازجمله شعرهای رمانتیک اوست: تأملات شاعرانه (۱۸۲۰)، تأملات تازه (۱۸۲۳)، هماهنگی‌های شاعرانه و مذهبی (۱۸۳۰)، و تاریخ ژیروندیان (۱۸۴۷) که به انگیزۀ انقلاب ۱۸۴۸ کمک کرد. نخستین کسی بود که تمایلاتی فردی در شعر خود داشت و پیوندی بی‌واسطه با مخاطبانش ایجاد کرد. خطیبی معروف بود و در ۱۸۳۳ به مجلس نمایندگان راه یافت و در مقام نماینده چندین سال خدمت کرد. از رهبران انقلاب و در حکومت موقت (۱۸۴۸) وزیر امور خارجه بود. در انتخابات ریاست‌جمهوری از لوئی ناپلئون (ناپلئون سوم) شکست خورد. لامارتین در ماکون به‌دنیا آمد و بنابه سنت خانوادگی به مقام افسری گارد سلطنتی لوئی هجدهم رسید (۱۸۱۴). پس از آن وابستۀ سفارت فرانسه در ناپل شد و در زمان تفوق بوربون‌ها به منصب‌های سیاسی مهمی رسید. هنگامی‌که در ایتالیا بود تأملات تازۀ شاعرانه، مرگ سقراط (۱۸۲۴)، آخرین نغمۀ سفر زیارتی چایلد هارولد (۱۸۲۵)، و هماهنگی‌های شاعرانه و مذهبی را نوشت. برنامۀ سفری طولانی به شرق سبب نوشتن کتاب منثور سفر به شرق (۱۸۳۵) شد. کتاب ژوسلن، داستان کشیشی روستایی، در ۱۸۳۶ منتشر شد؛ سقوط یک فرشته در ۱۸۳۸ و حاصل اندیشه‌های شاعرانه در ۱۸۳۹ به‌چاپ رسید؛ اما در همین دوره بیشتر در مقام خطیب مشهور بود نه شاعر. لامارتین نمایندۀ ماکون بود (۱۸۳۷ـ۱۸۴۸) و در انقلاب ۱۸۴۸ او را «مرد فرانسه» و مدافع پرچم سه رنگ علیه سرخ‌ها می‌دانستند. تمایلش به میانه‌روی در حکومت موقت به کاهش محبوبیتش انجامید و در نامزدی برای ریاست‌جمهوری رأی بسیار کمی به دست آورد؛ از آن پس برای همیشه فعالیت‌های سیاسی را کنار گذاشت. لامارتین در بازنشستگی رمان‌هایی نوشت که عبارت‌اند از رافائل (۱۸۴۹)، سنگ‌تراش سن پوان (۱۸۵۱)، و گرازیلا (۱۸۵۲)، و آثار زندگی‌نامه‌ای بیان رازها (۱۸۴۹) و بیان رازهای جدید (۱۸۵۱). در دورۀ امپراتوری به فقری عظیم دچار شد و برای امرار معاش آثاری نازل همچون کتاب درس‌های خانوادگی ادبیات (۱۸۵۶ـ۱۸۶۹‌) و مجموعۀ اشعارالهام‌ها (۱۸۵۴) را منتشر کرد. با آن‌ که در ۱۸۶۸ حکومت مستمری خوبی برای او درنظر گرفت، اما محرومیت‌هایش او را از پا انداخت و نتوانست چندان که باید از آن بهره ببرد.

 

---