گداخت هسته رآکتور
گُداخت هستۀ رِآکتور (meltdown)
ذوب‌شدن هستۀ مرکزی رآکتور[۱]، براثر گرم‌شدن بیش از حد. همۀ رآکتورها برای جلوگیری از بروز این حادثه تجهیزاتی دارند که در مواقع اضطراری هستۀ رآکتور را در آب غرق می‌کنند. رآکتور هسته‌ای در محفظه‌ای بسیار محکم قرار دارد که برای جلوگیری از خروج تابش و ورود آن به جو طراحی شده است. نتیجۀ ذوب هستۀ مرکزی رآکتور آلوده‌شدن ناحیه به مواد پرتوزا به‌مدت ۲۵هزار سال یا بیشتر است. در نیروگاه هسته‌ای تری مایلز آیلند[۲]، واقع در ایالت پنسیلوانیای امریکا، در مارس ۱۹۷۹ گداخت جزیی هستۀ مرکزی رآکتور بر اثر خرابی تجهیزات و اشتباه انسانی اتفاق افتاد و مقداری تابش در هوا پخش شد. در آوریل ۱۹۸۶، رآکتوری در نیروگاه چرنوبیل[۳]، واقع در نزدیکی شهر کیِف[۴]، در اوکراین، منفجر و هستۀ آن به‌صورت جزیی ذوب شد. فروریزۀ پرتوزا[۵] در نقاط دوردستی مانند ژاپن و کانادا نیز آشکارسازی شد. در ۱۹۹۶، دانشمندان روس در پروژه‌ای ۶.۹میلیون دلاری هستۀ مرکزی رآکتوری آزمایشی را در مسکو دچار گداخت هسته‌ای کردند تا دربارۀ واکنش‌های شیمیایی صورت‌گرفته حین وقوع این حادثه تحقیق کنند. به این منظور، هستۀ ۲۰۰ کیلوگرمی رآکتور را به دمای ۲۷۰۰ درجۀ سانتی‌گراد رساندند و هستۀ ذوب‌شده را بررسی کردند.