هاکسلی، اندرو (۱۹۱۷)
هاکْسْلی، اَنْدْرو (۱۹۱۷)(Huxley, Andrew)
فیزیولوژیست انگلیسی. در ۱۹۶۳، با آلن هاجکین[۱] و به‌سبب تحقیقاتشان در زمینۀ سازوکارهای دخیل در انتقال یا مهار تکانه‌های عصبی[۲] از خلال غشای نورون‌ها به جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی دست یافت. هاکسلی در ۱۹۷۴ لقب سِر[۳] گرفت. در لندن زاده شد و نوۀ تی اچ هاکسلی[۴] بود. در کیمبریج درس خواند و طی جنگ جهانی دوم پژوهشگر ارتش بود. پس از پایان جنگ، به کیمبریج بازگشت و در ۱۹۶۰، استاد کالج دانشگاه لندن[۵] شد. در ۱۹۴۵، هاکسلی و هاجکین در کیمبریج به اندازه‌گیری پتانسیل الکتروشیمیایی غشای یاخته‌های عصبی پرداختند. آنان به آزمایش اکسون ماهی مرکب[۶] غول‌پیکری مشغول شدند که هر اکسونش حدود ۵.۷ میلی‌متر ضخامت داشت. آنان لوله‌ای شیشه‌ای پر از آب دریا درون اکسون و یک میکروالکترود در یاخته وارد کردند تا ترکیب یون‌های درون و پیرامون یاخته را تعیین کنند. بر اثر تحریک اکسون با یک زوج الکترود بیرونی، مشخص شد که درون‌یاخته ابتدا دارای بار منفی (پتانسیل استراحت) و بیرون آن دارای بار مثبت است، ولی هنگام ایجاد تکانۀ عصبی، پتانسیل غشا معکوس می‌شود.