اکهارت، مایستر (۱۲۶۰ـ۱۳۲۸م)

اِکْهارت، مایستِر (۱۲۶۰ـ۱۳۲۸م)(Eckhart, Meister)
(نامِ اصلی: یوهانس اکهارت) عارف شهیر و متکلم مسیحی آلمانی، زادۀ هوخهایم. در ۱۵‌سالگی به فرقۀ دومینیکی پیوست. در ۱۳۰۲م از دانشگاه پاریس مدرک فوق‌لیسانس (سبب اشتهارش به مایستر) در کلام گرفت و سپس رئیس دیر ارفورت و سرکشیش دومینیکی بوهم شد. در ۱۳۱۱ استاد الهیات در پاریس بود و در ۱۳۱۴ـ۱۳۲۲ در استراسبورگ تدریس و موعظه، و در کلن وعظ می‌کرد. اکهارت در کلام پیرو توماس آکویناس قدیس، ولی در فلسفه بیشتر نوافلاطونی بود. آموزه‌های او دربارۀ اتحاد روح با خداوند موجب شد که متهمش کنند قائل به وحدت وجود است. در ۱۳۲۷ پاپ وقت آوینیون او را فراخواند تا از خود در برابر اتهام بدعت دفاع کند. اکهارت قریب ۲۶ مسئله‌اش را پس گرفت، اما انتشار یک توقیع پاپی در ۱۳۲۹، آموزۀ بیست‌وهشتم او را محکوم کرد. عرفان اکهارت را محققان جدید کلاً سنتی می‌دانند، هرچند گمان می‌رود که خطابه‌ها و رساله‌های او را عموماً دوستان و دشمنان ویراسته باشند. مکالمات تعلیمی، کتاب تسلیت الهی و حدود بیست خطابه از معتبرترین آثار وی به‌شمار می‌روند. از آن‌جا که اکهارت علاوه‌بر لاتین به آلمانی هم می‌نوشت، تأثیر شگرفی در تکامل زبان آلمانی داشت. ایدئالیست‌های آلمان به او همچون پرچمدار مکتب خود می‌نگریستند و محققان جدید رد پای او را تا پیدایش نهضت پروتستان و مکتب اگزیستانسیالیسم یافته‌اند.

 

---