قدیس سازی
قِدّیس‌سازی (canonization)
در کلیسای کاتولیک، مراسم و تشریفاتِ پذیرش در جرگۀ قدیسان[۱]. «مجمع دعاوی قدیسان» پس از بررسی شواهد برخورداریِ نامزد مقام قدیسی از تقوا، و پس از آوردن رأی مثبت، امضای پاپ در تأیید آرای موافق منجر به اسعاد[۲] (سعید و مبارک)می‌شود، و مقام قدیسی کامل پس از ارائۀ شواهد بیشتر در کلیسای سان پیِترو[۳] (واتیکان) صورت می‌گیرد. اسعاد مرحلۀ اول از قدیس‌سازی است و کسانی که کلیسا آن‌ها را سعید و مبارک می‌خواند، در اصطلاح اسعاد می‌شوند و می‌توان آنان را نیایش کرد. لقب اسعد یا قدیس نیز بدیشان اطلاق می‌شود. طبق مجموعه قواعدی که عمدتاً در قرن ۱۷ وضع شد، مراحل تحقیق، به‌جز دربارۀ شهیدان، به‌ندرت در کمتر از ۵۰ سال به‌پایان می‌رسید. از ۱۹۶۹ جمع‌آوری مدارک دربارۀ مناقب نامزد به عهدۀ اسقف زادگاه او بود و، چون اثبات معجزه‌ها دشوار است، بیشتر به کرامات و توفیقاتی که با تحقیق قابل اثبات یا تصدیق است توجه می‌شد. بسیاری از قدیسان جدید از کشورهای جهان سوم‌‌اند که مذهب کاتولیک بیشترین رشد را در آن‌ها داشته است. یکی از این قدیسان کاتِری تِکاکویتا[۴] ( ـ۱۶۸۰)، سرخ‌پوست امریکایی از قبیله موهاک[۵]، است که در ۱۹۸۰ اسعاد شد. گویا نخستین مراسم قدیس‌سازی در اواخر قرن ۱۰م برگزار شده است. تشریفات رسمی قانونیدن را پاپ اوربانوس هشتم[۶] بنیاد نهاد و از ۱۶۴۳ به مرحلۀ اجرا درآمد.