تلفن
تلفن (telephone)
دستگاهی برای برقراری ارتباط صوتی از طریق سیم. در ۱۸۷۶، اَلگزاندر گراهام بل[۱] اسکاتلندی آن را اختراع کرد. این دستگاه متشکل از یک گوشی برای دریافت سیگنال‌های الکتریکی[۲] و یک دهنی برای ارسال این سیگنال‌هاست. فرستنده (دهنی) متشکل از یک میکروفون زغالی است و هرگاه کسی در مقابل آن صحبت کند، دیافراگم[۳] آن به ارتعاش در می‌آید. ارتعاشات این دیافراگم به دانه‌های زغال منتقل می‌شود و آن‌ها را کم یا زیاد فشرده می‌کند. براثر این فشردگی مقاومت دانه‌های زغال در برابر جریان الکتریکی تغییر می‌کند و در نتیجه، سیگنال‌های الکتریکی متغیری ایجاد می‌شود که در طول خط تلفن حرکت می‌کنند تا به گوشی تلفن مخاطب برسند. گوشی تلفن آهنربایی الکتریکی دارد که به دیافراگمی متصل است. با تغییر سیگنال‌های الکتریکی ورودی نیروی آهنربای الکتریکی[۴] نیز تغییر می‌کند و سبب ایجاد حرکتی متغیر در آرمیچر آهنربای الکتریکی می‌شود. این حرکت سبب می‌شود دیافراگم با الگویی مطابق با الگوی امواج صوتی[۵] اولیۀ ورودی به دهنی تلفن ارتعاش کند. دستگاه تلفن استاندارد از یک گوشی[۶] تشکیل می‌شود که فرستنده[۷] (دهنی[۸]) و گیرنده[۹] (گوشی) را در خود جای داده و روی پایه‌ای با مکانیسم شماره‌گیری قرار می‌گیرد. در تلفن‌های بی‌سیم، مکانیسم شماره‌گیری[۱۰]، دهنی، و گوشی در یک مجموعه گنجانده شده‌اند و با سیم به پایه متصل نیستند، بلکه از طریق امواج رادیویی با آن ارتباط دارند. استفاده از این نوع تلفن تا فاصلۀ ۱۰۰ متر از پایۀ تلفن امکان‌پذیر است. در دهۀ ۱۹۹۰، شبکه‌های دیجیتالی با عرضۀ تلفن همراه[۱۱] امکانات بیشتری برای مکالمه در حین حرکت فراهم کردند و استفاده از رایانه شخصی برای تلفن‌زدن از طریق تلفن اینترنتی[۱۲] نیز امکان‌پذیر شد.