باران (شعر)
باران (شعر)
شعری از گلچین گیلانی. این منظومه، که در ۱۳۱۹ش در لندن سروده شد و سه سال بعد در مجلۀ سخن نشر یافت، از نظر برخی شعر نوست و گروهی دیگر آن را نوعی بحر طویل دانسته‌اند. شعر ضربْ‌آهنگی تند دارد و با اشاره به خاطره‌های کودکیِ شاعر در زادگاهش، گیلان، در مجموع، به زبانی کودکانه نزدیک شده است. باران ازجملۀ مشهورترین شعرهای فارسی در قرن ۲۰ در میان عام و خاص است.
بخش‌های از ابتدای منظومه:
باز باران،
با ترانه،
با گهرهای فراوان
می‌خورد بر بام خانه.
من به پشت شیشه تنها
ایستاده
در گذرها،
رودها راه اوفتاده.
شاد و خرم
یک دو سه گنجشک پر گو،
باز هر دم
می‌پرند، این سو و آن سو
می‌خورد بر شیشه و در
مشت و سیلی،
آسمان امروز دیگر
نیست نیلی.
یادم آرد روز باران:
گردش یک روز دیرین؛
خوب و شیرین
توی جنگل‌های گیلان.
کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرم و نازک
چست و چابک
از پرنده،
از خزنده،
از چرنده،
بود جنگل گرم و زنده.