آلمانی، اقوام
آلمانّی (Alemanni)
(یا: آلامانّی، در زبان گوتیک به معنای «مردمان متحد» یا «مردمانی از همه جا») قومی ژرمن که از قرن 2م در منطقه‌ای بین رودهای راین، دانوب و ماین[۱] سکنی گزیدند. اینان جزو اقوام ژرمن غربی قرون وسطی و متشکل از فرانک‌ها[۲]، ساکسون‌ها[۳]، فریزیایی[۴]ها و تورینگنی‌ها[۵] بودند. در اواخر قرن 5م، با عبور از رود راین و دانوب، در آلزاس[۶] کنونی و شمال سوئیس ساکن شدند و زبان آلمانی را در آن‌جا رواج دادند. در قرن 9م، کاملاً جذب بخش شرقی پادشاهی فرانک‌ها[۷] شدند. کلمۀ «آلمانی» در فارسی، و کلمات مشابه در زبان‌های فرانسه و اسپانیایی برگرفته از نام همین قوم است. سپاه ایشان متشکل از سوارکارانی سراپا مسلح بود. آنان دشمن سرسخت پاپ بودند و در 276م به گُل[۸]، اسپانیا، و ایتالیا حمله کردند. کلوویس اول[۹]، پادشاه مملکت فرانک‌های سالانی[۱۰]، در 496م در نبرد تولبیاک[۱۱] (تسولپیش[۱۲] کنونی) حملۀ آنان را به شمال شرقی از آلزاس نافرجام گذاشت. درپی این شکست، آلمانی‌های شمال زیر سیطرۀ پادشاهی فرانک‌ها درآمدند و آلمانی‌های جنوب تسلیم تئودوریک، شاه آستروگوت‌ها[۱۳]، شدند. او نیز در فاصلۀ سال‌های 535 تا 537م این منطقه را در جنگ با فرانک‌ها از دست داد. در دوران سلطنت پپن دوم[۱۴] (697-714م) آلمانی‌ها عملاً استقلال یافتند ولی شارل مارتل[۱۵] بار دیگر آنان را مطیع ساخت.