آلودگی آب
آلودگی آب (water pollution)
هر نوع مادۀ افزوده‌شده به آب شیرین یا آب دریا که موجب ازهم‌گسیختن فرآیندهای زیستی یا آسیب‌های بهداشتی شود. آلاینده‌های رایج عبارت‌اند از نیترات‌ها، حشره‌کش‌ها، و فاضلاب‌ها، گرچه طیف گسترده‌ای از آلاینده‌های صنعتی، ازجمله فرآورده‌های جانبی شیمیایی و بازمانده‌های تولید انواع کالاها نیز عمدتاً به صورت اتفاقی و از راه تخلیۀ غیرمجاز وارد آب‌ها می‌شوند. در ۱۹۸۰، سازمان ملل برنامه‌ای را با نام دهۀ آب آشامیدنی[۱] با هدف تهیۀ آب تمیز برای همگان سامان‌دهی کرد. با این همه، در ۱۹۹۴ برآورد شد که تقریباً نیمی از مردم کشورهای روبه توسعه آب آشامیدنی سالم ندارند. در ۱۹۹۵، گزارش بانک جهانی نشان داد که سالانه حدود ۱۰میلیون نفر در کشورهای روبه توسعه بر اثر مصرف آب‌های آلوده می‌میرند. بنابه پژوهش شیمی‌دانان سوئیسی (۱۹۹۹)، باران‌های اروپا حاوی حشره‌کش‌های معمولی‌اند و میزان حضور این مواد در آب آشامیدنی غیر مجاز است. همچنین، ورود مواد دارویی به آب آشامیدنی نگرانی دیگر است، زیرا حدود ۹۰ درصد از آنتی‌بیوتیک‌های مصرفی از راه ادرار دفع می‌شوند. سایر داروها، از قرص‌های آسپیرین تا استروژن[۲] نیز از طریق ادرار در محیط رها می‌شوند و برخی از آن‌ها به آب آشامیدنی راه می‌یابند.