پارسا پیروزفر
| پارسا پیروزفر | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 22 شهریور 1351ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | نقاشی- دانشكده‌ی هنرهای زيبای دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر |
| آثار | مهمان مامان (داریوش مهرجویی- ۱۳۸۲)؛ زن زيادی (تهمینه میلانی- ۱۳۸۳)؛ اسب حيوان نجيبی است (عبدالرضا کاهانی- ۱۳۸۹)؛ زندگی جای ديگری‌ست (منوچهر هادی- ۱۳۹۲)؛ مست عشق (حسن فتحی- 1398) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | تندیس زرین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از هشتمین جشن خانه‌ی سینما برای بازی در فیلم مهمان مامان (۱۳۸۳)؛ تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول مرد درام تلویزیونی از دوازدهمین جشن دنیای تصویر (حافظ) برای بازی در سریال در چشم باد (۱۳۸۹)؛ تندیس زرین بهترین بازیگر مرد در بخش بین‌الملل برای بازی در تئاتر ماتریوشکا در سی و پنجمین جشنواره‌ی تئاتر فجر (1395) |
پارسا پیروزفر (تهران 22 شهریور 1351ش- )
بازیگر ایرانی سینما و تلویزیون، و کارگردان، نویسنده و بازیگر تئاتر. سال 1370 تحصيل در رشته‌ی نقاشی را در دانشکده‌ی هنرهای زيبای دانشگاه تهران آغاز کرد و در سال 1376 فارغ‌التحصيل شد. از سال 1370 تا 1374 در تئاترهای دانشجويی و تئاتر عروسکی به بازی پرداخت. فيلم پری (1373) نخستين تجربه‌ی جدی او در عرصه‌ی بازيگری است و مهين اسکويی و حميد سمندريان اساتيد او در زمينه‌ی بازيگری به شمار می‌آيند. از سال 1373 تا 1376 به گويندگی در زمينه‌ی دوبلاژ پرداخت و گرافيک و ساخت تيزر را نيز دنبال کرد. پیروزفر غير از بازی در فيلم‌های سينمايی در سريال‌های در پناه تو (حمید لبخنده- 1373)، در قلب من (حمید لبخنده- 1376)، سفر سبز (محمدحسین لطیفی- 1380)، در چشم باد (مسعود جعفری جوزانی- 1382 تا 1387) و در تئاترهای بينوايان (بر اساس رمان ويکتور هوگو- بهروز غريب‌پور، 1374- 1376) و بانو آئوئی (نوشته‌ی يوکيو ميشيما- بهرام بيضائی، 1376- 1377) بازی کرده است.
پیروزفر در مقام بازیگر و کارگردان نمایش‌های هنر (نوشته‌ی یاسمینا رضا- 1380)، گلن گری گلن راس (اثر دیوید ممت- ۱۳۹۰)، نمایش‌نامه‌خوانی خدای کشتار (اثر یاسمینا رضا- ۱۳۹۱)، سنگ‌ها در جیب‌هایش (اثر مری جونز- ۱۳۹۲)، بر پهنه‌ی دریا (اثر اسلاومیر مروژک- ۱۳۹۳)، ماتریوشکا (بازنویسی اثری از چخوف، کارگردانی و بازیگری تمام نقش‌ها، ۱۳۹۵- ۱۳۹۶)، نمایش یک روز تابستانی (اثر اسلاومیر مروژک- ۱۳۹۷) و ملاقات (اثر فریدریش دورنمات، زمستان ۱۳۹۷ و بهار ۱۳۹۸) را به روی صحنه برده است.
پیروزفر طی سال‌های فعالیتش از اوائل دهه‌ی 1370 تاکنون نقش‌های مهمی را در سینما، تئاتر و تلویزیون بازی کرده و جوایز و افتخارات زیادی را نیز به دست آورده که برخی از آنها اشاره می‌کنیم: نامزد تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشن خانه‌ی سینما برای بازی در فیلم شیدا (۱۳۷۹)؛ نامزد تندیس زرین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از جشن خانه‌ی سینما برای بازی در فیلم اعتراض (۱۳۷۹)؛ نامزد سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از بیست و دومین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر برای بازی در فیلم مهمان مامان (۱۳۸۲)؛ برنده‌ی تندیس زرین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از هشتمین جشن خانه‌ی سینما برای بازی در فیلم مهمان مامان (۱۳۸۳)؛ برنده‌ی تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول مرد درام تلویزیونی از دوازدهمین جشن دنیای تصویر (حافظ) برای بازی در سریال در چشم باد (۱۳۸۹)؛ برنده‌ی تندیس زرین بهترین بازیگر مرد در بخش بین‌الملل برای بازی در تئاتر ماتریوشکا در سی و پنجمین جشنواره‌ی تئاتر فجر (1395).
پیروزفر از اواسط دهه‌ی 1380 در مراکزی چون مؤسسه‌ی فرهنگی و هنری «کارنامه»، دانشگاه «علامه طباطبایی» و مدرسه‌ی فیلم‌سازی و پژوهش‌های سینمایی «هیلاج» به تدریس بازیگری پرداخته است. از آخرین بازی‌های سینمایی مهم او حضورش در نقش مولانا در فیلم سینمایی مست عشق (محصول کشورهای ایران و ترکیه) است.
گزیده‌ی آثار سینمایی
مجسمه (ابراهیم وحیدزاده- 1371)؛ پری (داریوش مهرجویی- ۱۳۷۳)؛ ضيافت (مسعود کیمیایی- ۱۳۷۴)؛ مرسدس (مسعود کیمیایی- ۱۳۷۶)؛ شيدا (کمال تبریزی- ۱۳۷۷)؛ اعتراض (مسعود کیمیایی- ۱۳۷۸)؛ اشک سرما (عزیزالله حمیدنژاد- ۱۳۸۲)؛ مهمان مامان (داریوش مهرجویی- ۱۳۸۲)؛ زن زيادی (تهمینه میلانی- ۱۳۸۳)؛ اسب حيوان نجيبی است (عبدالرضا کاهانی- ۱۳۸۹)؛ زندگی جای ديگری‌ست (منوچهر هادی- ۱۳۹۲)؛ مست عشق (حسن فتحی- 1398).