یدالله رؤیایی
یدالله رؤیایی (دامغان 17 اردیبهشت ۱۳11ش- فرانسه 24 شهریور 1401ش)
| یدالله رویایی | |
|---|---|
| زادروز |
دامغان 17 اردیبهشت ۱۳11ش |
| درگذشت | فرانسه 24 شهریور 1401ش |
| محل زندگی | پاریس |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر، روزنامهنگار و منتقد ادبی |
| سمت | بنیادگذار شعر حجم در ایران |
| آثار | دلتنگیها (۱۳۴۶)؛ از دوستت دارم (۱۳۴۷) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
شاعرِ فُرمالیست، روزنامهنگار و منتقد ادبی ایرانی، و بنیادگذار شعرِ حجم در ایران. فعالیتهای ادبی خود را در زادگاهش آغاز کرد و سپس به تهران رفت. وی از همان آغاز، با مطالبی که پیرامون فرم مطرح کرده بود، در میان شاعران معاصر بهعنوان شاعری نوگرا و فرمالیست مطرح شد. سپس وارد عرصۀ روزنامهنگاری شد و ازجمله مسئولیت بخشِ شعر نشریۀ کتاب هفته (از مهمترین مجلههای ادبی دهۀ ۱۳۴۰ش) را بهعهده گرفت و با حمایت از نوپردازانِ تندرو، مطرحترین مقالات ادبی را دربارۀ فرم نوشت. مجموعه مقالات و نقدهای ادبی وی در دو کتاب از سکوی سرخ و هلاک عقل به وقت اندیشیدن منتشر شده است. رؤیایی بعدها متأثر از مکتب غیر متعهدِ موج نو، مکتب ضد تعهد شعر حجم را بنیان نهاد و مبانی موردنظرش را با عنوان «حجمگرایی» به سمت زبان و زیباییشناسیِ ویژۀ خود پیش برد. حضور اندیشه و مفاهیم عرفانی در قالب ترکیبهای زبانی پُرایهام، بازیها و جابهجاییهای واژگانی، فرمگرایی، عشق، اروتیسم و بدن، و مرگ ازجمله درونمایههای اصلی شعر اوست. رؤیایی سالهاست که در پاریس اقامت دارد. از دفترهای شعر اوست: بر جادههای تهی (۱۳۴۰)؛ دریاییها (۱۳۴۴)؛ دلتنگیها (۱۳۴۶)؛ از دوستت دارم (۱۳۴۷)؛ لبریختهها؛ هفتاد سنگ قبر، شعرهای سالهای ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ (۱۳۷۹)؛ منِ گذشتۀ امضا.