بار، کای (۱۸۹۶ـ۱۹۷۰)
بار، کای (۱۸۹۶ـ۱۹۷۰) (Bar, Kaj)
خاورشناس دانمارکی. در رشتۀ مهندسی مکانیک درس خواند. برای فهم متون کهن ریاضی، زبان‌های یونانی و لاتین را نیز آموخت و از این طریق به زبان‌شناسی و مطالعات ایرانی روی آورد. در ۱۹۲۵ تحصیل در رشتۀ زبان‌شناسی را به‌پایان رساند. مدتی نزد آندرآس و کریستن‌سن فقه‌اللغه خواند. استادیار زبان‌شناسی کلاسیک در دانشگاه کپنهاگ (۱۹۳۵) و استاد کرسی ایران‌شناسی در دانشگاه کپنهاگ (۱۹۴۵ـ۱۹۶۷) بود و پس از بازنشستگی (۱۹۶۷) نیز برخی از لهجه‌های قدیمی ایتالیایی و زبان لیتوانیایی را در دانشگاه کپنهاگ تدریس می‌کرد. رئیس مؤسسۀ ایران‌شناسی و عضو پژوهشگاه پادشاهی دانمارک و نیز رئیس انجمن بین‌المللی خاورشناسان بوده است. با زبان‌های اوستایی، فارسی باستان، ختنی، خوارزمی، پهلوی، فارسی میانه، سانسکریت، پالی، عربی، عبری، لاتینی، یونانی و نیز لهجه‌های گوناگون این زبان‌ها آشنا بود. تحقیقات فراوانی در زمینۀ آیین زردشت، زبان‌های کردی، بلوچی، پشتو و آسی انجام داده است.
از آثارش: فهرست دست‌نوشته‌های اوستایی و پهلوی کتابخانۀ دانشگاه هافنین (کپنهاگ، ۱۹۳۷) همکاری در تألیف یادداشت‌هایی دربارۀ گویش‌های محلی ایران (برلین، ۱۹۳۹) مقدمه‌ای بر دستور زبان گویش‌های کولیان (کپنهاگ، ۱۹۴۵) شرق و غرب (۱۹۴۵) اوستا، به زبان دانمارکی (کپنهاگ، ۱۹۵۴) دربارۀ هزار و یک شب (۱۹۶۱) دستور زبان لاتینی (به زبان دانمارکی).