لنینگراد، استان
| لنینگراد، استان | |
|---|---|
| کشور | روسیه |
| نام فارسی | لنینگراد |
| نام لاتین | Leningrad |
| شهر ها و آبادی های مهم | گاتچینا و ویبورگ |
| جمعیت | 2,000,997 نفر (۲۰۲۱) |
| موقعیت | در شمال غربی فدراسیون روسیه، |
| نوع اقلیم | بخشی از آن، زمین‌های پست جنگلی با آب‌وهوای دریایی |
| تولیدات و صنایع مهم | منابع بوکسیت، سنگ نفت، و زغال‌سنگ. صنایع شامل: استخراج زغال‌سنگ و نفت، تولید فرآورده‌های چوبی، آلومینیوم، مصالح ساختمانی، مواد شیمیایی و غذایی، و کالاهای مصرفی. تولیدات کشاورزی: انواع سبزی، سیب‌زمینی، و غلات؛ نیز پرورش طیور و صید ماهی |
| شهرستان | سن‌پترزبورگ (لنینگراد سابق) |
| مساحت | ۸۵,۹۰۰ کیلومتر مربع |
لِنینْگِراد، استان (Leningrad)
واقع در شمال غربی فدراسیون روسیه[۱]، با ۸۵,۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت و 2,000,997 نفر جمعیت (۲۰۲۱). ۶۶ درصد از جمعیت آن شهرنشین‌اند. مرکز آن سن‌پترزبورگ[۲] (لنینگراد سابق) است. دیگر شهرهای بزرگ آن عبارت‌اند از گاتچینا[۳] و ویبورگ[۴]. این ناحیه از شمال غربی به مرز فنلاند[۵] محدود می‌شود و شامل دریاچۀ لادوگا[۶] در شمال است. بخشی از آن، زمین‌های پست جنگلی با آب‌وهوای دریایی است. لنینگراد دارای منابع بوکسیت[۷]، سنگ نفت، و زغال‌سنگ است. صنایع آن شامل استخراج زغال‌سنگ و نفت، تولید فرآورده‌های چوبی، آلومینیوم، مصالح ساختمانی، مواد شیمیایی و غذایی، و کالاهای مصرفی است. تولیدات کشاورزی آن را انواع سبزی، سیب‌زمینی، و غلات تشکیل می‌دهند. پرورش طیور و صید ماهی نیز در آن اهمیت دارد. این منطقه، به‌‌استثنای غرب برزخ کارلیایی[۸]، قبلاً به نووگورود[۹] تعلق داشت و زمانی بخشی از آن در قرون ۱۶ و ۱۷ در کنترل سوئد بود. در ۱۷۲۱ به روسیه منضم شد. برزخ کارلیایی با ویبورگ تا ۱۹۴۴ متعلق به فنلاند بود. بیشتر این استان در جنگ جهانی دوم[۱۰] به اشغال نیروهای آلمانی درآمد و شاهد نبردهای سخت بود. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ساکنان این استان، برخلاف شهروندان سن‌پترزبورگ، به حفظ نام لنینگراد رأی دادند.