بروکنر، آنتون (۱۸۲۴ـ۱۸۹۶)
| آنتون بروکنر Anton Bruckner | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۲۴م |
| درگذشت | ۱۸۹۶م |
| ملیت | اتریشی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترای افتخاری دانشگاه وین |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| آثار | قطعه های کرال فراوان و یازده سمفونی |
| گروه مقاله | موسیقی |
بروکنر، آنتون (۱۸۲۴ـ۱۸۹۶)
(Bruckner, Anton)
آهنگ‌ساز رُمانتیک اتریشی. از ۱۸۵۶ تا ۱۸۶۸ در لینتس[۱] ارگ‌نواز کلیسای جامع بود، و از ۱۸۶۸ استاد کنسرواتوار وین[۲] شد. آثار او مشتمل‌اند بر قطعه‌های کُرال فراوان و یازده سمفونی، که آخرین آن‌ها ناتمام است؛ ساخته‌های او از واگنر[۳] و بتهوون[۴] تأثیر پذیرفته‌اند. بروکنر پسر یک مدیر مدرسه روستایی بود، و قرار بود همین شغل را دنبال کند. مرگ زودهنگام پدرش در ۱۸۳۷ باعث شد با سمت سرودخوان وارد گروه کُر صومعۀ سَن فلوریان[۵] شود. در آن‌جا نواختن ارگ را فراگرفت و در ۱۸۴۵ با سمت ارگ‌نواز استخدام شد. در این زمان دیگر ساختن آهنگ را شروع کرده بود، و برجسته‌ترین کارش رکویِم[۶] در رِ مینور بود، اما تکنیک ضعیفش او را راضی نمی‌کرد و به‌‌همین دلیل در ۱۸۵۵ به وین رفت تا از زیمون زِشتِر[۷] کنترپوآن[۸] بیاموزد. در اوقات فراغت خود آهنگ‌های زیادی می‌ساخت، ازجمله لینتس، سمفونی اول، بسیار شاخص است. پس از سفر به مونیخ برای شنیدن اجرای تریستان[۹] در ۱۸۶۵، از هواداران سرسخت واگنر شد. پیشرفت اولیه کارش به‌سبب شباهت‌هایی که منتقدان بین آثار او و کارهای واگنر یافتند، درخشش چندانی نداشت؛ شاید بهتر بود کار او با سمفونی نهم[۱۰] بتهوون مقایسه می‌شد. موسیقی بروکنر نوعاً انباشته از معنویتی مشابه است؛ این مطلب به وفور در آثار مذهبی اولیۀ او، و ته دِئوم[۱۱] بعدی‌اش، تجسم یافته است. به‌علاوه، ارکستر او به اندازۀ ارکستر واگنر به حجیم‌بودن تمایل ندارد. بروکنر در ۱۸۶۹ و ۱۸۷۱ در مقام استاد نوازندگی ارگ به نانت، پاریس، و لندن نیز سفر کرد. سمفونی سوم او، که به‌شدت تحت تأثیر واگنر است، نخستین‌‌بار در ۱۸۷۳ در وین اجرا شد که توفیق نیافت. موفقیت گسترده پس از نخستین اجرای سمفونی هفتم در ۱۸۸۴ به‌دست آمد. در ۱۸۹۱ بازنشسته شد و دکترای افتخاری دانشگاه وین را دریافت کرد.