روبینشتاین، آرتور (۱۸۸۷ـ۱۹۸۲م)
| آرتور روبینشتاین Artur Rubinstein | |
|---|---|
| زادروز |
لهستان ۱۸۸۷م |
| درگذشت | ۱۹۸۲م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در ورشو و برلین |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده پیانو |
| گروه مقاله | موسیقی |
| جوایز و افتخارات | دریافت نشان آزادی امریکا |
آرتور روبینشتاین (۱۸۸۷ـ۱۹۸۲م) (Rubinstein, Artur)
پیانونواز امریکایی، زادۀ لهستان. از بزرگ‌ترین استادان نوازندگی پیانو در قرن ۲۰ بود، و با نوای هوشمندانه و برتری‌جوی ساز خود در فیلم‌های بسیاری ظاهر شد و صفحه‌های موسیقی فراوانی را پر کرد. تأویل‌گر بی‌نظیر آثار شوپن[۱] بود و برداشت‌هایی از آثار آهنگ‌سازان جدید اسپانیا داشت. برخوردهای زودهنگام او با یوزف یوآخیم[۲] و ویولن‌نواز، آهنگ‌ساز، و رهبر ارکستر بلژیکی اوژن ایزایی[۳] (۱۸۵۸ـ۱۹۳۱)، تفسیرهای او از آثار بتهوون، موتسارت، و شوپن را با مهارت نبوغ‌آمیز سنت رُمانتیک پیوند داد؛ او از تأویل‌گران برجستۀ آثار دِ فایا[۴] نیز برشمرده می‌شد. روبینشتاین در ورشو[۵] و برلین تحصیل کرد.
از سه سالگی به آموختن موسیقی پرداخت. 7 ساله بود که برای نخستین بار در انظار عموم به اجرا پرداخت. در نه سالگی به برلین رفت و در آن‌جا آموزش دید. در سال 1900 زمانی که 13 سال داشت برای نخستین بار با فیلارمونیک برلین به اجرای زنده پرداخت. در ۱۹۰۶ نخستین برنامۀ حرفه‌ای خود در امریکا را اجرا کرد، اما بعد از کنسرت ۱۹۳۷ در کارْنِگی هال امریکا، در مقام نابغه شناخته شد. با آغاز جنگ جهانی دوم در هالیوود اقامت کرد و در ۱۹۴۶ مقیم امریکا شد. شهرت وی در مقام نوازندۀ بزرگ پیانو تا دهۀ ۱۹۵۰ همچنان گسترش می‌یافت، و او طی ۸۵ سال از عمر ۹۵ سالۀ خود، در کنار ارکسترهای سمفونی بزرگ جهان بر روی صحنه رفت. در ۱۹۷۶ نشان آزادی امریکا[۶] به او اعطا شد.
روبنشتاین به هشت زبان مسلط بود. او ریاست جمهوری اسرائیل را نپذیرفت، ولی دعوت فرح پهلوی را برای شرکت در جشن هنر شیراز قبول کرد. شخصیتی شوخ و برون‌گرا داشت، اما بر روی صحنه بسیار جدی می‌نمود. روبنشتاین خودزندگینامۀ دوجلدی «سال‌های جوانیم» و «سال‌های بسیارم» را به ترتیب در 1973 و 1980 نوشت.
یک دوره رقابت‌های مهم پیانو به نام او هر سه سال یک‌بار در اورشلیم برگذار می‌شود.