میله، ژان فرانسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)
| ژان فرانسوا میله Jean François Millet | |
|---|---|
| زادروز |
نورماندی۱۸۱۴م |
| درگذشت | ۱۸۷۵م |
| ملیت | فرانسوی |
| نام‌های دیگر | میّه |
| تحصیلات و محل تحصیل | پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| مکتب | باربیزون |
| آثار | آنگلوس، خوشه‌چینان، بوجار (۱۸۴۸م)، دروگران (۱۸۵۴م) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
میلِه، ژان فرانسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵م)(Millet, Jean François)
(یا: میّه) نقاش فرانسوی. از سرآمدان مکتب باربیزون[۱] بود، منظره و صحنه‌هایی از زندگی روستایی را نقاشی می‌کرد. از دو اثر او با نام‌های آنگلوس[۲] (۱۸۵۹م؛ موزۀ دورسه[۳]، پاریس)، و خوشه‌چینان[۴] (۱۸۵۷م؛ لوور[۵]، پاریس)، در زمان حیاتش نسخه‌برداری‌های بسیاری شد. میله در خانواده‌ای روستایی در نورماندی[۶] به‌دنیا آمد، و در ۱۸۳۷م برای تحصیل به پاریس رفت. پس از تلاش بسیار برای گذران زندگی، با نقاشی از زنان چوپان و آبتنی‌کنندگان برهنه به‌شیوۀ ظریف[۷] و سادۀ قرن ۱۸م، به ماهیت حقیقی هنر خود در پردۀ بوجار[۸] (۱۸۴۸م) دست یافت. در ۱۸۴۹م با همسر دوم و خانواده‌اش در روستای باربیزون اقامت گزید، و در حالی‌که هنوز فقر دامنگیرش بود، خود را وقف خلق آثاری از زندگی روستایی کرد که آوازه‌اش را مرهون آن‌هاست، آثاری همچون دروگران[۹] (۱۸۵۴م)، خوشه‌چینان و آنگلوس. میله هنرآموزی را در شربور[۱۰] آغاز کرد، و سپس با گرفتن بورس، راهی تحصیل در پاریس شد. به کارگاه دُلاروش[۱۱] رفت و همشاگردیِ دیاز[۱۲] و روسو[۱۳]، همراهان بعدی‌اش در باربیزون، شد. نخستین نمایشگاه آثار خود را در سالن[۱۴] ۱۸۴۰م برپا کرد. میله را از حیث اندوه حاکم بر آثارش، می‌توان واقع‌گرا[۱۵] شمرد، ولی گاه آثارش بیش از حد، اخلاقی یا عاطفی به‌نظر می‌رسند، چنان‌که بودلرِ[۱۶] نویسنده از میله انتقاد می‌کرد که می‌خواهد به هر قیمتی، چیزی به درونۀ شاعرانۀ موضوعاتش بیفزاید. نقاشی‌های رنگ‌روغنی میله گاه بی‌روح‌اند و بافتی آشفته دارند، اما توانایی‌های او به‌تمامی در آثار پاستلی[۱۷]، طراحی‌ها، و باسمه‌های تیزابی[۱۸]اش تجلّی یافته‌اند. میله به‌سبب آن‌که برای پیکره به‌اندازۀ منظره اهمیت قائل بود، با همکارانش در مکتب باربیزون تفاوت داشت. توانایی در القای هماهنگی بنیادین این دو، از دستاوردهای او برشمرده می‌شود.