اقلیم پذیری
اِقلیم‌پذیری (acclimation)
(یا: خوگیری) تغییرات فیزیولوژیک در موجودی زنده، به‌سبب شرایط محیطی جدید. وقتی انسان‌ها به ارتفاعات بالا صعود می‌کنند، برای جبران میزان کم اکسیژن هوا، تعداد گلبول‌های قرمز آنان افزایش می‌یابد تا ظرفیت حمل اکسیژن افزایش یابد. در مفهوم تکاملی، توانایی اقلیم‌پذیری سازگاری مهمی است، زیرا اجازه می‌دهد موجود زنده با تغییراتی محیطی که در طول زندگی با آن مواجه می‌شود، سازش یابد. انسان‌ها توانایی اقلیم‌پذیری خویش را با پراکنده‌شدن از یک منبع منفرد، مثلاً کلنی‌های یهودی[۱]، انگلیسی و آلمانی و افریقایی[۲] در دنیای جدید، به بخش‌های فراوانی در سراسر جهان ثابت کرده‌اند. اقلیم‌پذیری همیشه موفق نیست و بیماری‌هایی که برای بومیان یک کشور نسبتاً بی‌ضرر هستند، ممکن است برای مهاجران کشنده باشند. ازجمله مالاریا و ناراحتی‌های کبدی در نواحی گرمسیری بر اروپاییان اثر می‌گذارند و مشکلات ریوی در افریقاییانی که به نواحی سردتر منتقل شده‌اند، امری شایع است. در ۱۸۵۴، ژونروا سنتیلر[۳] در فرانسه انجمنی برای مطالعۀ عملی و نظری این موضوع بنیاد گذاشت.