ایستر، جزیره
| ایستر، جزیره | |
|---|---|
| کشور | شیلی |
| نام فارسی | ایستِر |
| نام لاتین | Easter |
| جمعیت | 7,750 نفر (2017) |
| موقعیت | جنوب اقیانوس آرام، حدود ۳,۵۰۰کیلومتری غرب شیلی |
| ارتفاع از سطح دریا | 507 متر (بلندترین نقطه) |
| برخی بناهای مهم | بقایای خانههای سنگی زورق شکل، ساختۀ مردمان عصر نوسنگی اهل پولینزیا، و متجاوز از ۸۰۰ مجسمۀ بزرگ سنگی (موای) |
| مساحت | 163 کیلومتر مربع |
ایستِر، جزیره (Easter)
(به زبان بومی: راپا نوئی[۱]؛ به اسپانیایی، ایزلا دِ پاسکوا[۲]) جزیرۀ شیلیایی[۳] در جنوب اقیانوس آرام، جزء گروه پولینزیایی[۴]، در حدود ۳,۵۰۰کیلومتری غرب شیلی، با مساحت حدود 163 کیلومتر مربع و جمعیت 7,750 نفر (2017). بلندترین نقطه آن در ارتفاع 507 متری از سطح دریا واقع شده است. نخستینبار اروپاییان در روز یکشنبۀ عید پاک (ایستر) ۱۷۲۲ پا به این جزیره گذاشتند. در آنجا متجاوز از ۸۰۰ مجسمۀ بزرگ سنگی (موای[۵]) و بقایای خانههای سنگی زورق شکل، ساختۀ مردمان عصر نوسنگی اهل پولینزیا، قرار دارند. مرکز عمدۀ این آثار هانگا ـ روا[۶] است. در ۱۹۹۶ درپی هفت سال تلاش، دکتر استیون فیشر[۷]، زبانشناس نیوزیلندی، رمزِ نوشتهای را گشود که در این جزیره کشف شده بود. این نوشته نشان داد که ساکنان این جزیره نخستین کسانی در اقیانوسیه بودند که نوشتن میدانستند. به گفتۀ دکتر فیشر، این نوشته که به رونگورونگو[۸] شهرت داشت، از ترانههایی به زبان «راپانوئی» ـ زبان پولینزیایی جزیره ـ تشکیل شده است و داستان آفرینش را بازگو میکند. تصور میشود که مجسمههای تراشیده شده شمایلهای مذهبی باشند. شواهد باستانشناختی حاکی از آنند که جزیره، پیش از تماس با اروپاییان، گرفتار بحرانی زیستمحیطی یا فرهنگی بود که موجب شد ساکنان از ارزشهای مذهبیِ دیرینۀ خود روی برتابند و همین امر آنان را واداشت که به بسیاری از مجسمهها آسیب رسانند یا آنها را واژگون کنند.