تلقیح مصنوعی (پزشکی)
تلقیح مصنوعی (پزشکی)(artificial insemination)
واردکردن منی با وسایل مخصوص از بانک اسپرم یا اهداکننده به مجاری تناسلی[۱] جنس مؤنث به‌منظور انجام لقاح[۲]. این روش ابتدا توسط دامپروران ابداع شد. آن‌ها برای اصلاح نژاد گله‌های خود از اسپرم حیوانات نر با کیفیت بالا استفاده می‌کردند. در قرن ۲۰ روش تلقیح مصنوعی توسعه یافت و به روشی درمانی برای کمک به زوج‌های نابارور تبدیل شد. (← تلقیح_آزمایشگاهی[۳]) در انگلستان، براساس «لایحۀ باروری انسان و جنین[۴]» (۱۹۹۰) اهداکنندگان اسپرم بعدها شناسایی می‌شوند. «سازمان قانونی اعطای مجوز[۵]» باید سوابق کودکانی را که با این روش به‌دنیا آمده‌اند نگهداری کند. اطلاعات شرایط وراثتی (و اطلاعات دودمانی) باید مرتباً منتشر شوند. هدف، پیش‌گیری از ازدواج خواهر و برادرهای وراثتی است. اسپرم مورد استفاده در تلقیح مصنوعی ممکن است متعلق به شوهر فرد باشد (AIH) یا از فردی اهداکننده گرفته شود (AID). براساس قوانین انگلستان، فرزند به‌وجود آمده با اسپرم اهدایی نامشروع است.