سیف فرغانی، محمد ( ـ آق سرای ۷۰۵ـ۷۴۹ق)
سِیفِ فَرغانی، محمّد ( ـ آق‌سرای ۷۰۵ـ۷۴۹ق)
عارف و شاعر ایرانی. در جوانی از زادگاهش فرغانه به تبریز و سپس به آسیای صغیر کوچید و در یکی از خانقاه‌های آق‌سرای سکونت گزید. با سعدی نوشت‌وخواند داشت و در اشعارش او را ستوده است. سیف کسی را مدح نگفته، اما از نخستین شاعرانی است که در سوگ شهدای کربلا مرثیه گفته است. شیوۀ سخن سیف متأثر از سبک شاعران بزرگ خراسان در قرن ۶ق است. اشعارش ساده و روان است. بیشتر اشعار او غزل و قصایدی با ردیف‌های دشوار، و واژه‌های عربی در دیوانش اندک است. دیوان او به کوشش ذبیح‌الله صفا در تهران (۱۳۴۱ش) و انصار افصح‌زاد در دوشنبه (۱۹۷۸) به‌چاپ رسیده است.