عبدالعزیز تیموری
عَبْدُالعَزیز تیموری ( ـ۸۵۳ق)
(یا: عبدالعَزیز گورکانی) پسر اُلُغ بیگ و از نوادگان امیرتیمور گورکان. در ۸۵۳ق، که اُلُغْ بیگ هرات را از دست برادرزاده‌اش، علاءالدوله پسر بایْسُنْقر، بیرون آورد، فتح‌نامه‌اش را به شاهان اطراف به نام پسر کوچک‌ترش، عبدالعزیز، نوشت و از پسر بزرگ‌ترش عبداللطیف، که از زندان علاءالدوله گریخته و در کنار پدرش دلیری‌های بسیار کرده بود، یادی نکرد. این کار اُلُغْ بیگ موجب برافروختن آتش کینه در دل عبداللطیف شد، چنان‌که سرانجام بر پدر بشورید و پس از شکست او در سمرقند بر تخت شاهی نشست. وی نخست برادرش، عبدالعزیز، و سه روز پس از آن، پدرش را که ناگزیر کرده بود به سفر برود در راه سفر کشت، اما حکومت او نیز دیری نپایید و شش ماه بعد وی را بابا حسین نامی، که از ملازمان عبدالعزیز بود، کشت.