علم موسیقی
علم موسیقی (musical science)
یونانیان باستان بین صدای موسیقایی به‌منزلۀ یکی از مقیاس‌های مفاهیم فیثاغورسی[۱] رابطۀ عددی، و تأثیر موسیقی روی رفتار انسان‌ها (و حیوانات)، آن‌گونه که در افسانۀ اورفئوس[۲] آمده است، تمایز قائل بودند. علم موسیقی به تحقیق در زمینۀ زیرایی (زیروبم) می‌پردازد؛ بدین منظور ابتدا زیرایی را در مُدها و بعد در الگوهای گام و کوکِ ساز بررسی می‌کند. تعیین کمیت طنین به‌منظور شناخت تفاوت میان صداهایی با زیرایی یکسان، از دیگر موضوعات این علم است. به‌این‌ترتیب، تقسیم استاندارد اکتاو شکل گرفته که پیشرفت و تکامل تونالیتۀ غربی و نت‌نویسی پذیرفته‌شده در سطح جهانی (برای زیرایی‌ها) را موجب شده است. این علم، از سازهای کلاویه‌دار برای انتقال حس مرتبط با تونال بهره می‌برد. همگی این موضوعات در فنّاوری‌های دیجیتالی اخیر در زمینۀ ذخیره و بازیافت اطلاعات تعبیه شده‌اند. هنر موسیقی، یافته‌های علم موسیقی را در جهت اهداف مرتبط با بیان هنری بسط می‌دهد و بر یکدیگر منطبق می‌سازد. قدرت عاطفی موسیقی در توانایی آن برای انتقال زبان است و مستقیماً با پیوندهای ناخودآگاه (ذهن انسان با) ملودی، ریتم، شدت و ضعف، و سرعت سروکار دارد.