فریمان، الکساندر (۱۸۷۹ـ۱۹۶۸)

فرِیْمان، اَلِکْسانْدْر (۱۸۷۹ـ۱۹۶۸)(Freiman, Alexander)

اَلِکْسانْدْر فرِیْمان Alexander Freiman
زادروز	1879م
درگذشت	1968م
ملیت	روسی
تحصیلات و محل تحصیل	دانشکدۀ خاورشناسی دانشگاه سن‌پترزبورگ و سپس ادامۀ تحصیلاتش در رشتۀ زبان‌های ایران باستان در دانشگاه گیسن (آلمان)
شغل و تخصص اصلی	خاورشناس
شغل و تخصص های دیگر	مدرس زبان‌های اوستایی، فارسی کهن، میانه و جدید
سمت	رئیس کرسی فقه‌اللغۀ ایرانی دانشگاه سن‌پترزبورگ (1919ـ1950)؛ عضو وابستۀ فرهنگستان علوم روسیه (از 1928) و عضو وابستۀ فرهنگستان علوم ایران (از 1944)
آثار	ترجمه و تفسیر پندنامۀ زردشت(1906)؛ فرهنگ زبان پهلوی؛ مجموعۀ سغدی با همکاری کراچکوفسکی (1934)؛ مطالعات ایرانی در دانشگاه دولتی لنینگراد (1944)؛ زبان خوارزمی (1951)
گروه مقاله	خاورشناسی

خاورشناس روسی. در ۱۹۰۳ دانشکدۀ خاورشناسی دانشگاه سن‌پترزبورگ را به‌پایان برد و سپس تحصیلاتش در رشتۀ زبان‌های ایران باستان را در دانشگاه گیسن (آلمان) ادامه داد. پس از ۱۹۱۷ به تدریس زبان‌های اوستایی، فارسی کهن، میانه و جدید پرداخت. رئیس کرسی فقه‌اللغۀ ایرانی دانشگاه سن‌پترزبورگ (۱۹۱۹ـ۱۹۵۰)، عضو وابستۀ فرهنگستان علوم روسیه (از ۱۹۲۸) و عضو وابستۀ فرهنگستان علوم ایران (از ۱۹۴۴) بود. در ۱۹۳۳ به تاجیکستان رفت و در کوه مغ اسناد سغدی فراوانی یافت. ۶۰سال در حوزه‌های زبان‌های ایرانی، ازجمله سغدی، خوارزمی و اوستی، کار کرد. فرهنگ لغت اوستی ـ روسی ـ آلمانی را، که با مرگ میلر ناتمام مانده بود، در ۳ جلد به‌پایان برد (۱۹۲۷ـ۱۹۳۴). فریمان را بنیادگذار روش تاریخی ـ تطبیقی در زبان‌شناسی ایرانی در اتحاد شوروی می‌دانند. از دیگر آثارش: ترجمه و تفسیر پندنامۀ زردشت (۱۹۰۶)؛ فرهنگ زبان پهلوی؛ مجموعۀ سغدی با همکاری کراچکوفسکی (۱۹۳۴)؛ مطالعات ایرانی در دانشگاه دولتی لنینگراد (۱۹۴۴)؛ زبان خوارزمی (۱۹۵۱).