مداوار، پیتر برایان (۱۹۱۵ـ ۱۹۸۷)
مِداوار، پیتِر برایان (۱۹۱۵ـ ۱۹۸۷)(Medawar, Peter Brian)
ایمنی‌شناس[۱] بریتانیایی، زادۀ برزیل. به‌همراه مک‌فارلین برنت[۲] و به‌سبب پژوهش در زمینۀ تحمل ایمنی‌شناختی اکتسابی[۳] بافت‌های پیوندی به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی ۱۹۶۰ دست یافت. آنان دریافتند که بدن نوزاد در‌برابر بافت‌های پیوندزده‌‌شده مقاومت نمی‌کند، و نحوۀ پیدایش مقاومت را در آن بررسی کردند. مداوار در ۱۹۶۵ لقب سِر گرفت. تحقیقات او اساس درک پدیدۀ رد بافتی[۴] پس از پیوند[۵] است. مداوار در ریو د ژانیرو[۶] زاده شد و در آکسفورد انگلستان درس خواند. از ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۱، در دانشگاه بیرمنگام[۷] و از ۱۹۵۱ تا ۱۹۶۲، در یونیورسیتی کالج[۸] لندن استاد جانورشناسی بود. از ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۵، سرپرست مؤسسۀ ملی تحقیقات پزشکی[۹] بود و در ۱۹۷۷، استاد طب تجربی[۱۰] مؤسسه سلطنتی[۱۱] شد. برنت فرضیه‌ای مطرح کرد که براساس آن، حیوانات توان تولید نوعی پادتن[۱۲] خاص را به ارث نمی‌برند. مداوار برای اثبات این فرضیه یاخته‌های بدن نوعی موش را به رویان نوعی دیگر از موش‌ها تزریق و مشاهده کرد که رویان بر‌ضد این نوع یاخته‌ها پادتن تولید نمی‌کند. مداوار آثاری علمی برای عامه نوشته است که از آن جمله‌اند امید به پیشرفت[۱۳] (۱۹۷۲)، هنر مواد قابل حل[۱۴] (۱۹۶۷)، و محدودۀ علم[۱۵] (۱۹۸۵).
- ↑ immunologist
- ↑ Macfarlane Burnet
- ↑ acquired immunological tolerance
- ↑ phenomenon of tissue rejection
- ↑ transplantation
- ↑ Rio de Janeiro
- ↑ University of Birmingham
- ↑ University College
- ↑ National Institute of Medical Research
- ↑ professor of experimental medicine
- ↑ Royal Institution
- ↑ antibody
- ↑ The Hope of Progress
- ↑ The Art of the Soluble
- ↑ The Limits of Science