هولوگرافی
هولوگرافی (holography)
(یا تمام‌نگاری) شیوه‌ای برای عکس‌برداری تصاویر سه‌بعدی (هولوگرام: یا تمام‌نگاشت) به وسیله‌ی اشعه‌ی لیزر. در این تکنولوژی از یک شیوه‌ی عکاسی خاص، با تقسیم کردن شعاع نور لیزر به دو قسمت، برای تولید هولوگرام استفاده می‌شود. این شعاع‌های نورانی حاوی اطلاعات سه‌بعدی درباره‌ی شیئی است که تصویربرداری شده است. بعضی از هولوگرام‌ها در زیر نور معمولی، تصاویر بی‌معنایی را نشان می‌دهند، اما فقط تحت نور لیزر تصویر سه‌بعدی را نمایان می‌کنند. هولوگرام‌های انعکاسی (مثل تصاویر روی کارت‌های اعتباری) زیر نور معمولی نیز تصاویر هولوگرافیک را نشان می‌دهند.
اگرچه امکان تصویربرداری با چنین شیوه‌ای در اوائل سال 1947 به وسیله‌ی دنیس_گابور (فیزیکدان انگلیسی‌الاصل لهستانی) مطرح شد، اما امکان نمایش آن تا به دست آمدن یک منبع نور متراکم و خالص (لیزر) تا سال 1963 فراهم نشد. اولین هولوگرام‌های ضبط شده‌ی لیزری به وسیله‌ی سه فیزیکدان به نام‌های امت لیس[۱] و جوریس آپاتنیکس[۲] در دانشگاه میشیگان[۳] امریکا و یوری نیکولااویچ دنیسیوک[۴] در شوروی ایجاد شدند.
هولوگرافی برای ضبط صداها نیز قابل استفاده است. خفاش‌ها با استفاده از هولوگرافی مافوق سرعت نور، بدون برخورد با موانع، از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر پرواز می‌کنند. با استفاده از تمام‌نگاری، داده‌های دیجیتالی را می‌توان صفحه به صفحه در یک کریستال ضبط و ثبت کرد. یکی از متداول‌ترین استفاده‌های ساخت هولوگرام در فیلم‌های عکس‌گونه با مقدار افزوده‌ی ذرات انفعالی است. این کار باعث می‌شود که تصویر با استفاده از مواد هالوژنی نقره‌ای از دستاوردهای ابتدایی این روش بسیار واقعی‌تر باشد. این تکنولوژی در نگه داشتن سوابق دندان‌پزشکی، تشخیص میزان فشار و کشش در ساختمان و صنایع فلزی، تشخیص نقاشی‌ها و اسناد تقلبی، تولید اسکن سه‌بعدی از بدن و در صنعت سینما نیز استفاده می‌شود.
منابع