کالبدشناسی
کالبُدشناسی (anatomy)
(یا: آناتومی) مطالعۀ ساختار بدن و اجزای آن، به‌ویژه بدن انسان. کالبدشناسی و فیزیولوژی، که به مطالعۀ کارکردهای بدن می‌پردازد، متفاوت‌اند. هروفیلوس[۱] کالسدونی[۲] (ح ۳۳۰ـ۲۶۰پ‌م) را بنیادگذار کالبدشناسی می‌دانند. در قرن ۲م، جالینوس[۳]، پزشک یونانی‌رومی، به کالبدشناسی اعتبار بخشید. انتشار اثر پزشک بلژیکی، آندرآس وسالیوس[۴]، دربارۀ کار بدن انسان[۵] (۱۵۴۳) یگانه منبع دانش کالبدشناسی بود. در ۱۶۲۸، پزشک انگلیسی، ویلیام هاروی[۶]، مشاهداتش را دربارۀ گردش خون منتشر کرد. با اختراع میکروسکوپ، مارسلو مالپیگی[۷]، فیزیولوژیست ایتالیایی، و متخصص میکروسکوپ هلندی، آنتون وان لیونهوک[۸]، علم بافت‌شناسی[۹] را بنیاد نهادند. در ۱۷۴۷، آلبینوس[۱۰] و واندلار[۱۱] نقاش دقیق‌ترین گزارش از استخوان‌ها و ماهیچه‌ها را تهیه کردند. از۱۷۵۷ تا ۱۷۶۵، زیست‌شناس سوئدی، آلبرشت فون هالر[۱۲]، کامل‌ترین و دقیق‌ترین توصیف از اندام‌های شناخته‌شده تا آن زمان را فراهم کرد. در اوایل قرن ۱۹، چارلز بِل[۱۳] جراح، جوناس کواین[۱۴]، و هنری گِری[۱۵] در زمینۀ کالبدشناسی مطالبی منتشر کردند. کالبدشناسی پرتونگارشی[۱۶] با استفاده از پرتو ایکس (← پرتونگاری) یکی از موفقیت‌های قرن ۲۰ بوده است که مشخصاً موجد تحقیقات فراوانی در رویان‌شناختی[۱۷] شد.