کلودیوس اول

کِلودیوس اول (۱۰پ‌م ـ۵۴م)(Claudius I)
(یا: تیبریوس کلودیوس دِروسوس نرو گرمانیکوس) برادر‌زادۀ تیبریوس، و پسر دِروسوس نرو گرمانیکوس. گارد امپراتوری او را در ۴۱م، پس از قتل کالیگولا، امپراتور کرد. مردی فاضل و مورخ بود. امپراتوری روم در دوران او گسترش بسیار یافت. او، در ۴۳م، در هجوم به بریتانیا شرکت کرد. کلودیوس مردی ضعیف‌النفس بود و به‌آسانی تحت تأثیر همسران و بردگان آزاد‎شده‌اش قرار می‌گرفت که دبیران اصلی او به‌شمار می‌رفتند. کلودیوس لَنگ بود و لکنت زبان داشت و به‌همین علت مورد تمسخر قرار می‎گرفت. کتاب‎های تاریخی و شرح حال خود را نوشت ولی هیچ‌کدام باقی نماندند. رابرت گریوز زندگی او را در کتاب‌های من کلودیوس (۱۹۳۴) و خداوندگار کلودیوس (۱۹۳۴) در قالب رمان بازسازی کرده‎است. کلودیوس در رُم آبراه کلودیا (آکوئا کلودیا) را، که کالیگولا آغاز کرده‎بود، به‌پایان رساند، و لنگرگاه جدیدی در اوستیا ساخت. ویژگی سلطنت او نفوذ سیاسی افزاینده دبیران خصوصی‎اش بود، که عملکردهای شبه‎وزیر داشتند، و مدیریت مطلوب دوران سلطنت او شاید مدیون همین به اصطلاح «حرفه‌ای‌ها» باشد. کلودیوس، نخست زیر نفوذ مِسالینا، سومین همسرش قرار داشت که سرانجام او را به جرم فساد اخلاقی اعدام کرد؛ و احتمالاً به‌دست چهارمین همسرش آگریپینای کهتر، مادر نرون، ناپسری و جانشین کلودیوس، مسموم شد.

 

---