گوردیمر، نادین (۱۹۲۳ـ۲۰۱۴)
گوردیمِر، نادین (۱۹۲۳ـ۲۰۱۴)(Gordimer, Nadine)
| نادین گوردیمر Nadine Gordimer | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۲۳م |
| درگذشت | ۲۰۱۴م |
| ملیت | اهل افریقای جنوبی |
| شغل و تخصص اصلی | رمان نویس |
| شغل و تخصص های دیگر | نویسنده داستان کوتاه |
| آثار | دنیای بورژوایی متاخر (۱۹۶۶) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل ادبیات (۱۹۹۱)، برنده جایزه بوکر برای طرفدار حفاظت از محیط زیست (۱۹۷۴) |
بانوی رمان‌نویس و نویسندۀ داستان کوتاه اهل افریقای جنوبی. گوردیمر، که داستان‌هایش را جهانیان تحسین کرده‌اند و بسیاری او را وجدان بیدار افریقای جنوبی می‌دانند، سال‌ها از معروف‌ترین مخالفان تبعیض نژادی[۱] و سانسور بود. اغلب داستان‌های او در ژوهانسبورگ[۲] اتفاق می‌افتند و آمیزه‌ای از مسائل عام و خاص را تصویر می‌کنند که عمده‌ترین آن‌ها خانواده، جنسیت، تأثیرات متقابل اجتماعی میان‌نژادی، و تعهدات سیاسی در شرایط تبعیض نژادی است. در ۱۹۹۱ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد. ایدئولوژی سیاسی گوردیمر در آثار اولیه‌اش انسان‌گرایی لیبرال[۳] است که از آن جمله‌اند: روزهای دروغی[۴] (۱۹۵۳)، نخستین رمان شرح حال‌گونۀ او، و دنیای بورژوایی متأخر[۵] (۱۹۶۶)، اما به‌تدریج به رادیکالیسم[۶] گرایید و آثاری آفرید ازجمله طرفدار حفاظت از محیط زیست[۷] (۱۹۷۴)، برندۀ جایزۀ بوکر، مردم جولای[۸] (۱۹۸۱)، و داستان پسرم[۹] (۱۹۹۰). در رمان کسی همراهم نباشد[۱۰] (۱۹۹۴) به موضوع گذر افریقای جنوبی از تبعیض نژادی به دموکراسی و در تفنگ‌خانه[۱۱] به مسائل ناشی از وقوع یک قتل در شرایط بعد از تبعیض نژادی می‌پردازد. گوردیمر در نوشتن داستان کوتاه چیره‌دست بود؛ برخی از مجموعه داستان‌های او عبارت‌اند از پرش و داستان‌های دیگر[۱۲] (۱۹۹۱). از آثار غیرداستانی اوست: مجموعۀ مقالات حرکت اساسی[۱۳] (۱۹۸۸) و زیستن در امید و تاریخ: یادداشت‌هایی از قرن ما[۱۴] (۱۹۹۹). جهان بورژوازی متاخر، داستان پسرم و آوای لطیف اهریمن از وی به فارسی ترجمه شده‌اند.