پونو: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو:جعبه اطلاعات استان5|نام فارسی=|نام لاتین=Puno|نامپیشین=|کشور=پرو|موقعیت=جنوب شرقی پرو، مرز بولیوی|مرکز=پونو |تعداد شهرستانها=|تعداد بخش ها=|شهرهای مهم= پونو، خولیاکا و آیاویری|کوههای استان=|رودهای استان=|جمعیت=219,494 نفر (2020)|مساحت=6,494 کیلومتر مربع|ارتفاع متوسط=3,827 متر|میانگین بارندگی سالیانه=|اقلیم=|تولیدات و صنایع مهم=}} | |||
[[پرونده:13210400.jpg|بندانگشتی|کلیسای جامع پونو]] | |||
پونو (Puno) | پونو (Puno) | ||
ولایتی در جنوب شرقی [[پرو]]، واقع در مرز [[بولیوی]]، با | ولایتی در جنوب شرقی [[پرو]]، واقع در مرز [[بولیوی]]، با 6,494 کیلومتر مربع مساحت و 219,494 نفر جمعیت (2020). در ارتفاع 3,827 متری از سطح دریا واقع شده است. مرکز آن نیز پونو نام دارد. سایر شهرهای مهم آن عبارتاند از خولیاکا<ref>Juliaca</ref> و آیاویری<ref>Ayaviri </ref>. نُه استان تشکیلدهندۀ این ولایت دارای فلاتهای مرتفع پوشیده از علف و درّههای گرم نیمهمدارگانی<ref>subtropical </ref> است. بیش از ۷۵ درصد از ساکنان پونو را بومیان<ref>Indian </ref> روستایی تشکیل میدهند، که به زبان [[آیمارا]]<ref>Aymara </ref>یی یا [[کوئچوآ|کوئچوا]]<ref>Quechua</ref> (زبان [[اینکا، تمدن|اینکا]]<ref> Inca </ref>ها) تکلّم میکنند. رفتوآمد به این ولایت با لنجهای مسافربری از [[تی تی کاکا، دریاچه|دریاچۀ تیتیکاکا]]<ref>Lake Titicaca </ref>، با جاده از [[دساگوادرو|دساگوادِرو]]<ref>Desaguadero </ref>، و با [[راه آهن|راهآهن]] از [[کوسکو، شهر|کوسکو]]<ref>Cuzco</ref> صورت میگیرد. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۱:۱۶
| پونو | |
|---|---|
| کشور | پرو |
| نام لاتین | Puno |
| جمعیت | 219,494 نفر (2020) |
| موقعیت | جنوب شرقی پرو، مرز بولیوی |
| مرکز | پونو |
| مساحت | 6,494 کیلومتر مربع |
| شهرهای مهم | پونو، خولیاکا و آیاویری |
| ارتفاع متوسط | 3,827 متر |
پونو (Puno)
ولایتی در جنوب شرقی پرو، واقع در مرز بولیوی، با 6,494 کیلومتر مربع مساحت و 219,494 نفر جمعیت (2020). در ارتفاع 3,827 متری از سطح دریا واقع شده است. مرکز آن نیز پونو نام دارد. سایر شهرهای مهم آن عبارتاند از خولیاکا[۱] و آیاویری[۲]. نُه استان تشکیلدهندۀ این ولایت دارای فلاتهای مرتفع پوشیده از علف و درّههای گرم نیمهمدارگانی[۳] است. بیش از ۷۵ درصد از ساکنان پونو را بومیان[۴] روستایی تشکیل میدهند، که به زبان آیمارا[۵]یی یا کوئچوا[۶] (زبان اینکا[۷]ها) تکلّم میکنند. رفتوآمد به این ولایت با لنجهای مسافربری از دریاچۀ تیتیکاکا[۸]، با جاده از دساگوادِرو[۹]، و با راهآهن از کوسکو[۱۰] صورت میگیرد.