ون گوگ، ونسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =ونسان ون گوگ | |عنوان =ونسان ون گوگ | ||
| خط ۳۰: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}نقاش [[پست امپرسیونیسم|پُست‌امپرسیونیست]]<ref>post-Impressionist | }} | ||
وَن‌گوگ، وَنْسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰م)(Gogh, Vincent van)<br /> | |||
[[پرونده:40116600-10.jpg|بندانگشتی|پرتره نقاش]] | |||
[[پرونده:40116600-9.jpg|بندانگشتی|شب پرستاره اثر ونسان ون گوگ]] | |||
نقاش [[پست امپرسیونیسم|پُست‌امپرسیونیست]]<ref>post-Impressionist | |||
</ref> هلندی. نقاشی را در دهۀ ۱۸۸۰م آغاز کرد. آثار آغازینش اغلب توصیفی غم‌بار از زندگی کارگران‌اند، همچون تابلوی ''سیب‌زمینی‌خوران''<ref>''The Potato Eaters'' | </ref> هلندی. نقاشی را در دهۀ ۱۸۸۰م آغاز کرد. آثار آغازینش اغلب توصیفی غم‌بار از زندگی کارگران‌اند، همچون تابلوی ''سیب‌زمینی‌خوران''<ref>''The Potato Eaters'' | ||
</ref> (۱۸۸۵م؛ موزۀ ون‌گوگ، [[آمستردام]]<ref>Van Gogh Museum, Amsterdam</ref>). باتأثیر از امپرسیونیست<ref> Impressionist </ref>ها و چاپنقش‌های ژاپنی، شیوۀ آزادانهتری را پروراند، که رنگ‌آمیزی تُند، و قلم‌موکاری پراحساس از مشخصات آن است؛ چنان که در مجموعۀ ''گل‌های آفتابگردان''<ref>''Sunflowers'' </ref> مشهود است. ون‌گوگ در هنر مدرن<ref>modern art </ref>، به‌ویژه در [[اکسپرسیونیسم (هنر)|اکسپرسیونیسم]]<ref>expressionism </ref>، تأثیر عمیقی نهاد. آثار پُرشمار ون‌گوگ (متجاوز از ۸۰۰ نقاشی و ۷۰۰ طرّاحی)، نقش اشیا، تک‌چهره‌سازی (شمار بسیاری خودنگاری<ref>self-portrait </ref>)، و منظره‌پردازی، ازجمله تابلوی ''شب پرستاره''<ref>''The Starry Night'' </ref> (۱۸۸۹م؛ [[موزه هنر مدرن|موزۀ هنر مدرن نیویورک]]<ref>Museum of Modern Art, New York</ref>)، و [[کلاغان در گندمزار|کلاغ‌ها بَر گندمزار]]<ref>Crows over Wheatfield</ref> (موزۀ ون‌گوگ، آمستردام) را دربرمی‌گیرند. سال ۱۸۸۸م در [[آرل]]<ref> Arles </ref>، پرووانس<ref>Provence </ref>، پرحاصل‌ترین دوران فعالیت هنری‌اش بود. در این دوران با [[گوگن، پل (۱۸۴۸ـ۱۹۰۳)|پل گوگن]]<ref>Paul Gauguin </ref> زندگی می‌کرد؛ نماهایی از شهر، و تابلوهایی همچون ''باغ میوه در شکوفه''<ref>''Orchard in Blossom''</ref>، و ''صندلی و چُپُق''<ref>''The Chair and Pipe'' </ref> از آثار این دورۀ اوست. در ۱۹۹۰م، نقاشی‌اش با نام ''دکتر گاشه''<ref>''Dr Gachet''</ref>، به قیمت ۸۲.۵میلیون دلار فروخته شد. ون‌گوگ از ۲۷سالگی نقاشی را به‌طور جدّی پی گرفت؛ تا آن زمان به هر شغلی تن می‌داد: کار در شرکت دلّالان آثار هنری در [[لاهه]]<ref> The Hague</ref>، معلمی مدارس در رَمزگِیت<ref> Ramsgate</ref> و آیلورت<ref> Isleworth </ref> انگلستان، و موعظه‌گری برای معدن‌چیان بوریناژ<ref>Borinage</ref>. نخستین مرحلۀ نقاشی‌اش به سال‌های ۱۸۸۰ـ۱۸۸۶م، و فعالیت هنری‌اش در [[هلند]] و [[بلژیک]]، باز می‌گردد. با مستمرّی مختصری که برادرش تِئو<ref> Theo</ref> برایش می‌فرستاد، در کلاس‌های طراحی در [[بروکسل]] شرکت کرد، و مدتی در لاهه نزد عمویش آنتون ماووه<ref> Anton Mauve </ref>، و یک سال هم در آکادمی آنتورپ<ref>Antwerp Academy </ref> هنر آموخت؛ نقاشی ''سیب‌زمینی‌خوران'' محصول این دوره بود. از ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸م در [[پاریس، شهر|پاریس]]، از چاپنقش‌های ژاپنی، امپرسیونیسم، و تفکیک رنگیِ [[سورا، ژرژ (۱۸۵۹ـ۱۸۹۱)|ژرژ سورا]]<ref>''Georges Seurat'' </ref> و [[سینیاک، پل (۱۸۶۳ـ۱۹۳۵)|پل سینیاک]]<ref>Paul Signac </ref> بسیار تأثیر گرفت. تابلوی ''پوتین''<ref>''Boots''</ref>، آخرین اثر از نخستین دورۀ نقاشی‌های غم‌بارش از مردم کارگر است. ازجمله چاپنقش‌های سنگی که پدید آورد تابلوی ''فرسوده: بر دروازۀ ابدیت''<ref>''Worn Out:At Eternity’s Gate'' </ref> (۱۸۸۲م) درخور ذکر است که در [[موزه هنرهای معاصر|موزۀ هنرهای معاصر تهران]]<ref>Tehran Museum of Contemporary Art</ref> نگهداری می‌شود. نقاشی‌های ون‌گوگ در آرل، واجد ادراک نوینی از رنگ و طراحی‌اند، و درگیری عمیقاً احساسی او را با هنرش نشان می‌دهند؛ برخی از آثار این دورۀ او عبارت‌اند از ''کافۀ شبانه''<ref>''The Night Café'' </ref> (۱۸۸۸م؛ نگارخانۀ هنری [[دانشگاه ییل]]<ref>Yale University Art Gallery</ref>، نیوهِوِن<ref> New Haven</ref>) که خودش دربارۀ آن چنین نوشت: «تلاش کرده‌ام که با قرمز و سبز هیجانات سرکِش طبیعت بشری را بیان کنم»؛ ''پل متحرک، زورق‌های بندرگاه سنت ماری''<ref>''The Drawbridge, Boats at Saintes-Maries'' </ref>؛ و ''سرباز الجزایری''<ref>''The Zouave Officer''</ref>. ون‌گوگ در ۱۸۸۸م دچار بحران روحی شد، و پس از درگیری با گوگن گوش خود را برید، و از آن پس با حملات شدید روانی دست‌به‌گریبان بود. در ۱۸۸۹م در سَن رِمی<ref> St-Rémy </ref>، نقاشی‌هایی از درختان سرو، و کپیه‌های آزادانه‌ای از آثار نقاشان مختلف اجرا کرد. در ۱۸۹۰م در اوور ـ سور ـ اوآز<ref>Auvers-sur-Oise</ref> پیش از آن‌که با گلوله‌ای خودکشی کند، آخرین گندمزار سرشار از اضطراب خود را آفرید. نامه‌هایی که به برادرش تئو نوشت، شرح روشنگری از آثار و افکار اوست. | </ref> (۱۸۸۵م؛ موزۀ ون‌گوگ، [[آمستردام]]<ref>Van Gogh Museum, Amsterdam</ref>). باتأثیر از امپرسیونیست<ref> Impressionist </ref>ها و چاپنقش‌های ژاپنی، شیوۀ آزادانهتری را پروراند، که رنگ‌آمیزی تُند، و قلم‌موکاری پراحساس از مشخصات آن است؛ چنان که در مجموعۀ ''گل‌های آفتابگردان''<ref>''Sunflowers'' </ref> مشهود است. ون‌گوگ در هنر مدرن<ref>modern art </ref>، به‌ویژه در [[اکسپرسیونیسم (هنر)|اکسپرسیونیسم]]<ref>expressionism </ref>، تأثیر عمیقی نهاد. آثار پُرشمار ون‌گوگ (متجاوز از ۸۰۰ نقاشی و ۷۰۰ طرّاحی)، نقش اشیا، تک‌چهره‌سازی (شمار بسیاری خودنگاری<ref>self-portrait </ref>)، و منظره‌پردازی، ازجمله تابلوی ''شب پرستاره''<ref>''The Starry Night'' </ref> (۱۸۸۹م؛ [[موزه هنر مدرن|موزۀ هنر مدرن نیویورک]]<ref>Museum of Modern Art, New York</ref>)، و [[کلاغان در گندمزار|کلاغ‌ها بَر گندمزار]]<ref>Crows over Wheatfield</ref> (موزۀ ون‌گوگ، آمستردام) را دربرمی‌گیرند. سال ۱۸۸۸م در [[آرل]]<ref> Arles </ref>، پرووانس<ref>Provence </ref>، پرحاصل‌ترین دوران فعالیت هنری‌اش بود. در این دوران با [[گوگن، پل (۱۸۴۸ـ۱۹۰۳)|پل گوگن]]<ref>Paul Gauguin </ref> زندگی می‌کرد؛ نماهایی از شهر، و تابلوهایی همچون ''باغ میوه در شکوفه''<ref>''Orchard in Blossom''</ref>، و ''صندلی و چُپُق''<ref>''The Chair and Pipe'' </ref> از آثار این دورۀ اوست. در ۱۹۹۰م، نقاشی‌اش با نام ''دکتر گاشه''<ref>''Dr Gachet''</ref>، به قیمت ۸۲.۵میلیون دلار فروخته شد. ون‌گوگ از ۲۷سالگی نقاشی را به‌طور جدّی پی گرفت؛ تا آن زمان به هر شغلی تن می‌داد: کار در شرکت دلّالان آثار هنری در [[لاهه]]<ref> The Hague</ref>، معلمی مدارس در رَمزگِیت<ref> Ramsgate</ref> و آیلورت<ref> Isleworth </ref> انگلستان، و موعظه‌گری برای معدن‌چیان بوریناژ<ref>Borinage</ref>. نخستین مرحلۀ نقاشی‌اش به سال‌های ۱۸۸۰ـ۱۸۸۶م، و فعالیت هنری‌اش در [[هلند]] و [[بلژیک]]، باز می‌گردد. با مستمرّی مختصری که برادرش تِئو<ref> Theo</ref> برایش می‌فرستاد، در کلاس‌های طراحی در [[بروکسل]] شرکت کرد، و مدتی در لاهه نزد عمویش آنتون ماووه<ref> Anton Mauve </ref>، و یک سال هم در آکادمی آنتورپ<ref>Antwerp Academy </ref> هنر آموخت؛ نقاشی ''سیب‌زمینی‌خوران'' محصول این دوره بود. از ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸م در [[پاریس، شهر|پاریس]]، از چاپنقش‌های ژاپنی، امپرسیونیسم، و تفکیک رنگیِ [[سورا، ژرژ (۱۸۵۹ـ۱۸۹۱)|ژرژ سورا]]<ref>''Georges Seurat'' </ref> و [[سینیاک، پل (۱۸۶۳ـ۱۹۳۵)|پل سینیاک]]<ref>Paul Signac </ref> بسیار تأثیر گرفت. تابلوی ''پوتین''<ref>''Boots''</ref>، آخرین اثر از نخستین دورۀ نقاشی‌های غم‌بارش از مردم کارگر است. ازجمله چاپنقش‌های سنگی که پدید آورد تابلوی ''فرسوده: بر دروازۀ ابدیت''<ref>''Worn Out:At Eternity’s Gate'' </ref> (۱۸۸۲م) درخور ذکر است که در [[موزه هنرهای معاصر|موزۀ هنرهای معاصر تهران]]<ref>Tehran Museum of Contemporary Art</ref> نگهداری می‌شود. نقاشی‌های ون‌گوگ در آرل، واجد ادراک نوینی از رنگ و طراحی‌اند، و درگیری عمیقاً احساسی او را با هنرش نشان می‌دهند؛ برخی از آثار این دورۀ او عبارت‌اند از ''کافۀ شبانه''<ref>''The Night Café'' </ref> (۱۸۸۸م؛ نگارخانۀ هنری [[دانشگاه ییل]]<ref>Yale University Art Gallery</ref>، نیوهِوِن<ref> New Haven</ref>) که خودش دربارۀ آن چنین نوشت: «تلاش کرده‌ام که با قرمز و سبز هیجانات سرکِش طبیعت بشری را بیان کنم»؛ ''پل متحرک، زورق‌های بندرگاه سنت ماری''<ref>''The Drawbridge, Boats at Saintes-Maries'' </ref>؛ و ''سرباز الجزایری''<ref>''The Zouave Officer''</ref>. ون‌گوگ در ۱۸۸۸م دچار بحران روحی شد، و پس از درگیری با گوگن گوش خود را برید، و از آن پس با حملات شدید روانی دست‌به‌گریبان بود. در ۱۸۸۹م در سَن رِمی<ref> St-Rémy </ref>، نقاشی‌هایی از درختان سرو، و کپیه‌های آزادانه‌ای از آثار نقاشان مختلف اجرا کرد. در ۱۸۹۰م در اوور ـ سور ـ اوآز<ref>Auvers-sur-Oise</ref> پیش از آن‌که با گلوله‌ای خودکشی کند، آخرین گندمزار سرشار از اضطراب خود را آفرید. نامه‌هایی که به برادرش تئو نوشت، شرح روشنگری از آثار و افکار اوست. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۵۵
| ونسان ون گوگ Vincent van Gogh | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۵۳م |
| درگذشت | ۱۸۹۰م |
| ملیت | هلندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | آموختن هنر در آکادمی آنتورپ |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| سبک | پست امپرسیونیسم |
| آثار | تابلوی سیب زمینی خوران (۱۸۸۵؛ موزه ون گوگ، آمستردام)؛ شب پرستاره (۱۸۸۹؛ موزه هنر مدرن نیویورک) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
| خویشاوندان سرشناس | تیو (برادر)، آنتون ماووه (عمو) |
وَن‌گوگ، وَنْسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰م)(Gogh, Vincent van)
نقاش پُست‌امپرسیونیست[۱] هلندی. نقاشی را در دهۀ ۱۸۸۰م آغاز کرد. آثار آغازینش اغلب توصیفی غم‌بار از زندگی کارگران‌اند، همچون تابلوی سیب‌زمینی‌خوران[۲] (۱۸۸۵م؛ موزۀ ون‌گوگ، آمستردام[۳]). باتأثیر از امپرسیونیست[۴]ها و چاپنقش‌های ژاپنی، شیوۀ آزادانهتری را پروراند، که رنگ‌آمیزی تُند، و قلم‌موکاری پراحساس از مشخصات آن است؛ چنان که در مجموعۀ گل‌های آفتابگردان[۵] مشهود است. ون‌گوگ در هنر مدرن[۶]، به‌ویژه در اکسپرسیونیسم[۷]، تأثیر عمیقی نهاد. آثار پُرشمار ون‌گوگ (متجاوز از ۸۰۰ نقاشی و ۷۰۰ طرّاحی)، نقش اشیا، تک‌چهره‌سازی (شمار بسیاری خودنگاری[۸])، و منظره‌پردازی، ازجمله تابلوی شب پرستاره[۹] (۱۸۸۹م؛ موزۀ هنر مدرن نیویورک[۱۰])، و کلاغ‌ها بَر گندمزار[۱۱] (موزۀ ون‌گوگ، آمستردام) را دربرمی‌گیرند. سال ۱۸۸۸م در آرل[۱۲]، پرووانس[۱۳]، پرحاصل‌ترین دوران فعالیت هنری‌اش بود. در این دوران با پل گوگن[۱۴] زندگی می‌کرد؛ نماهایی از شهر، و تابلوهایی همچون باغ میوه در شکوفه[۱۵]، و صندلی و چُپُق[۱۶] از آثار این دورۀ اوست. در ۱۹۹۰م، نقاشی‌اش با نام دکتر گاشه[۱۷]، به قیمت ۸۲.۵میلیون دلار فروخته شد. ون‌گوگ از ۲۷سالگی نقاشی را به‌طور جدّی پی گرفت؛ تا آن زمان به هر شغلی تن می‌داد: کار در شرکت دلّالان آثار هنری در لاهه[۱۸]، معلمی مدارس در رَمزگِیت[۱۹] و آیلورت[۲۰] انگلستان، و موعظه‌گری برای معدن‌چیان بوریناژ[۲۱]. نخستین مرحلۀ نقاشی‌اش به سال‌های ۱۸۸۰ـ۱۸۸۶م، و فعالیت هنری‌اش در هلند و بلژیک، باز می‌گردد. با مستمرّی مختصری که برادرش تِئو[۲۲] برایش می‌فرستاد، در کلاس‌های طراحی در بروکسل شرکت کرد، و مدتی در لاهه نزد عمویش آنتون ماووه[۲۳]، و یک سال هم در آکادمی آنتورپ[۲۴] هنر آموخت؛ نقاشی سیب‌زمینی‌خوران محصول این دوره بود. از ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸م در پاریس، از چاپنقش‌های ژاپنی، امپرسیونیسم، و تفکیک رنگیِ ژرژ سورا[۲۵] و پل سینیاک[۲۶] بسیار تأثیر گرفت. تابلوی پوتین[۲۷]، آخرین اثر از نخستین دورۀ نقاشی‌های غم‌بارش از مردم کارگر است. ازجمله چاپنقش‌های سنگی که پدید آورد تابلوی فرسوده: بر دروازۀ ابدیت[۲۸] (۱۸۸۲م) درخور ذکر است که در موزۀ هنرهای معاصر تهران[۲۹] نگهداری می‌شود. نقاشی‌های ون‌گوگ در آرل، واجد ادراک نوینی از رنگ و طراحی‌اند، و درگیری عمیقاً احساسی او را با هنرش نشان می‌دهند؛ برخی از آثار این دورۀ او عبارت‌اند از کافۀ شبانه[۳۰] (۱۸۸۸م؛ نگارخانۀ هنری دانشگاه ییل[۳۱]، نیوهِوِن[۳۲]) که خودش دربارۀ آن چنین نوشت: «تلاش کرده‌ام که با قرمز و سبز هیجانات سرکِش طبیعت بشری را بیان کنم»؛ پل متحرک، زورق‌های بندرگاه سنت ماری[۳۳]؛ و سرباز الجزایری[۳۴]. ون‌گوگ در ۱۸۸۸م دچار بحران روحی شد، و پس از درگیری با گوگن گوش خود را برید، و از آن پس با حملات شدید روانی دست‌به‌گریبان بود. در ۱۸۸۹م در سَن رِمی[۳۵]، نقاشی‌هایی از درختان سرو، و کپیه‌های آزادانه‌ای از آثار نقاشان مختلف اجرا کرد. در ۱۸۹۰م در اوور ـ سور ـ اوآز[۳۶] پیش از آن‌که با گلوله‌ای خودکشی کند، آخرین گندمزار سرشار از اضطراب خود را آفرید. نامه‌هایی که به برادرش تئو نوشت، شرح روشنگری از آثار و افکار اوست.
- ↑ post-Impressionist
- ↑ The Potato Eaters
- ↑ Van Gogh Museum, Amsterdam
- ↑ Impressionist
- ↑ Sunflowers
- ↑ modern art
- ↑ expressionism
- ↑ self-portrait
- ↑ The Starry Night
- ↑ Museum of Modern Art, New York
- ↑ Crows over Wheatfield
- ↑ Arles
- ↑ Provence
- ↑ Paul Gauguin
- ↑ Orchard in Blossom
- ↑ The Chair and Pipe
- ↑ Dr Gachet
- ↑ The Hague
- ↑ Ramsgate
- ↑ Isleworth
- ↑ Borinage
- ↑ Theo
- ↑ Anton Mauve
- ↑ Antwerp Academy
- ↑ Georges Seurat
- ↑ Paul Signac
- ↑ Boots
- ↑ Worn Out:At Eternity’s Gate
- ↑ Tehran Museum of Contemporary Art
- ↑ The Night Café
- ↑ Yale University Art Gallery
- ↑ New Haven
- ↑ The Drawbridge, Boats at Saintes-Maries
- ↑ The Zouave Officer
- ↑ St-Rémy
- ↑ Auvers-sur-Oise