آشتیانی، سیدجلال الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =سید | |عنوان =سید جلال‌الدین آشتیانی | ||
|نام =Sayyed Jalal-ed-Din Ashtiani | |نام =Sayyed Jalal-ed-Din Ashtiani | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:10135900-1.jpg|بندانگشتی|سید | [[پرونده:10135900-1.jpg|بندانگشتی|سید جلال‌الدین آشتیانی]] | ||
آشتیانی، سید جلال‌الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش) Ashtiani, Sayyed Jalal-ed-Din[[پرونده:10135900.jpg|جایگزین=سیدجلال‌الدین آشتیانی|بندانگشتی|سیدجلال‌الدین آشتیانی]] | آشتیانی، سید جلال‌الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش) Ashtiani, Sayyed Jalal-ed-Din[[پرونده:10135900.jpg|جایگزین=سیدجلال‌الدین آشتیانی|بندانگشتی|سیدجلال‌الدین آشتیانی]] | ||
فیلسوف، فقیه، و شارح حکمت متعالیه و کتب عرفانی [[ابن عربی، محیی الدین (مرسیه ۵۶۰ـ دمشق ۶۳۸ق)|ابن عربی]] در عصر حاضر. پس از فراگیری سطوح ادب فارسی و عربی در زادگاهش، به ارشاد میرزا ابوالقاسم دانش آشتیانی، در ۱۳۲۳ش برای تکمیل تحصیلات خود به [[قم، شهر|قم]]، [[قزوین، شهر|قزوین]]، [[نجف]] اشرف و [[تهران، شهر|تهران]] رفت؛ در [[فقه]] و اصول از محضر [[بروجردی، سید حسین (بروجرد ۱۲۵۴ـ قم ۱۳۴۰ش)|حاج آقا حسین بروجردی]]، [[خوانساری، محمدتقی (خوانسار ۱۲۶۷ـ همدان ۱۳۳۱ش)|سید محمدتقی خوانساری]]، [[کوه کمری، حسین بن محمد ( ـ نجف ۱۲۹۹ق)|سید حسین تبریزی کوه‌کمره‌ای]] و [[بجنوردی، سید حسن (بجنورد ۱۳۱۶ـ عراق ۱۳۹۶ق)|سید حسن بجنوردی]] بهره برد و نزد [[طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)|علامه سید محمدحسین طباطبایی]]، [[رفیعی قزوینی، ابوالحسن (قزوین ۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۵۳ش)|سید ابوالحسن رفیعی قزوینی]] و حاج شیخ مهدی امیرکلایی مازندرانی فلسفه و عرفان آموخت. در ۱۳۳۸ش به [[مشهد، شهر|مشهد]] رفت و به عنوان استاد دانشگاه در رشتۀ فلسفه و عرفان به تدریس مشغول شد و با تلفیق مبانی عرفان ابن عربی با حکمت متعالیه تقریرهای خاصی از حکمت متعالیه در مسائلی مانند مباحث وجود ذهنی، معاد جسمانی، وحدت شخصیۀ وجود، چگونگی ترکیب جسم از ماده و صورت و حرکت جوهری عرضه کرد. | فیلسوف، فقیه، و شارح حکمت متعالیه و کتب عرفانی [[ابن عربی، محیی الدین (مرسیه ۵۶۰ـ دمشق ۶۳۸ق)|ابن عربی]] در عصر حاضر. پس از فراگیری سطوح ادب فارسی و عربی در زادگاهش، به ارشاد میرزا ابوالقاسم دانش آشتیانی، در ۱۳۲۳ش برای تکمیل تحصیلات خود به [[قم، شهر|قم]]، [[قزوین، شهر|قزوین]]، [[نجف]] اشرف و [[تهران، شهر|تهران]] رفت؛ در [[فقه]] و اصول از محضر [[بروجردی، سید حسین (بروجرد ۱۲۵۴ـ قم ۱۳۴۰ش)|حاج آقا حسین بروجردی]]، [[خوانساری، محمدتقی (خوانسار ۱۲۶۷ـ همدان ۱۳۳۱ش)|سید محمدتقی خوانساری]]، [[کوه کمری، حسین بن محمد ( ـ نجف ۱۲۹۹ق)|سید حسین تبریزی کوه‌کمره‌ای]] و [[بجنوردی، سید حسن (بجنورد ۱۳۱۶ـ عراق ۱۳۹۶ق)|سید حسن بجنوردی]] بهره برد و نزد [[طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)|علامه سید محمدحسین طباطبایی]]، [[رفیعی قزوینی، ابوالحسن (قزوین ۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۵۳ش)|سید ابوالحسن رفیعی قزوینی]] و حاج شیخ مهدی امیرکلایی مازندرانی فلسفه و عرفان آموخت. در ۱۳۳۸ش به [[مشهد، شهر|مشهد]] رفت و به عنوان استاد دانشگاه در رشتۀ فلسفه و عرفان به تدریس مشغول شد و با تلفیق مبانی عرفان ابن عربی با حکمت متعالیه تقریرهای خاصی از حکمت متعالیه در مسائلی مانند مباحث وجود ذهنی، معاد جسمانی، وحدت شخصیۀ وجود، چگونگی ترکیب جسم از ماده و صورت و حرکت جوهری عرضه کرد. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۲۰
| سید جلال‌الدین آشتیانی Sayyed Jalal-ed-Din Ashtiani | |
|---|---|
| زادروز |
۱۳۰۴ش |
| درگذشت | مشهد ۱۳۸۴ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | استاد فلسفه و عرفان دانشگاه مشهد (۱۳۳۸ش) |
| شغل و تخصص اصلی | فیلسوف |
| شغل و تخصص های دیگر | فقیه و شارح |
| آثار | شرح مقدمۀ قیصری؛ هستی از نظر فلسفه و عرفان؛ نقد تهافت الفلاسفۀ غزالی؛ تدوین مجموعۀ چهارجلدی منتخبات آثار حکمای الهی ایران |
| گروه مقاله | فلسفه ، منطق و کلام |
آشتیانی، سید جلال‌الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش) Ashtiani, Sayyed Jalal-ed-Din
فیلسوف، فقیه، و شارح حکمت متعالیه و کتب عرفانی ابن عربی در عصر حاضر. پس از فراگیری سطوح ادب فارسی و عربی در زادگاهش، به ارشاد میرزا ابوالقاسم دانش آشتیانی، در ۱۳۲۳ش برای تکمیل تحصیلات خود به قم، قزوین، نجف اشرف و تهران رفت؛ در فقه و اصول از محضر حاج آقا حسین بروجردی، سید محمدتقی خوانساری، سید حسین تبریزی کوه‌کمره‌ای و سید حسن بجنوردی بهره برد و نزد علامه سید محمدحسین طباطبایی، سید ابوالحسن رفیعی قزوینی و حاج شیخ مهدی امیرکلایی مازندرانی فلسفه و عرفان آموخت. در ۱۳۳۸ش به مشهد رفت و به عنوان استاد دانشگاه در رشتۀ فلسفه و عرفان به تدریس مشغول شد و با تلفیق مبانی عرفان ابن عربی با حکمت متعالیه تقریرهای خاصی از حکمت متعالیه در مسائلی مانند مباحث وجود ذهنی، معاد جسمانی، وحدت شخصیۀ وجود، چگونگی ترکیب جسم از ماده و صورت و حرکت جوهری عرضه کرد.
از آثارش: شرح مقدمۀ قیصری؛ شرح زادالمسافر ملاصدرا در معاد جسمانی، هستی از نظر فلسفه و عرفان؛ شرح حال و آراء فلسفی ملاصدرا؛ نقد تهافت الفلاسفۀ غزالی؛ تدوین مجموعۀ چهارجلدی منتخبات آثار حکمای الهی ایران، و تصحیح و تحشیۀ آثار گوناگون.