ورمیر، یان (۱۶۳۲ـ۱۶۷۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|سمت = عضو صنف نقاشان دلفت در ۱۶۵۳، رییس صنف در سال های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰ | |سمت = عضو صنف نقاشان دلفت در ۱۶۵۳، رییس صنف در سال های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰ | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار =توری باف (ح ۱۶۵۵م؛ لوور، پاریس)؛ و خدمتکار در حال ریختن شیر (ح ۱۶۵۸م؛ موزه ملی، آمستردام) | |آثار =توری باف (ح ۱۶۵۵م؛ لوور، پاریس)؛ و خدمتکار در حال ریختن شیر (ح ۱۶۵۸م؛ موزه ملی، آمستردام)، دیانا و حوریانش (ح ۱۶۵۵م)، معشوقه (۱۶۵۶م) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله =نگارگری و مجسمه سازی جهان | |گروه مقاله =نگارگری و مجسمه سازی جهان | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:40073700-3.jpg|بندانگشتی|خدمتکار در حال ریختن شیر اثر یان ورمیر]] | |||
نقاش هلندی. در [[دلفت]]<ref>Delft</ref> هنرآفرینی می‌کرد. صحنه‌های روزمرۀ آرامی را به‌تصویر کشید که از نوعی سادگی تا حد انتزاع<ref>abstraction | نقاش هلندی. در [[دلفت]]<ref>Delft</ref> هنرآفرینی می‌کرد. صحنه‌های روزمرۀ آرامی را به‌تصویر کشید که از نوعی سادگی تا حد انتزاع<ref>abstraction | ||
</ref>، تناسبات رنگی ظریف، و قابلیت نظرگیر القای تابش نور بر روی اشیا برخوردارند. ''توری‌باف''<ref>''The Lacemaker'' </ref> (ح ۱۶۵۵م؛ [[لوور]]<ref>Louvre </ref>، [[پاریس، شهر|پاریس]])، و ''خدمتکار در حال ریختن شیر''<ref>''Maidservant Pouring Milk'' | </ref>، تناسبات رنگی ظریف، و قابلیت نظرگیر القای تابش نور بر روی اشیا برخوردارند. ''توری‌باف''<ref>''The Lacemaker'' </ref> (ح ۱۶۵۵م؛ [[لوور]]<ref>Louvre </ref>، [[پاریس، شهر|پاریس]])، و ''خدمتکار در حال ریختن شیر''<ref>''Maidservant Pouring Milk'' | ||
</ref> (ح ۱۶۵۸م؛ موزۀ ملی، آمستردام<ref> Rijksmuseum, Amsterdam </ref>) نمونه‌هایی از آثار اویند. ورمیر بدان سبب که به کیفیت‌های صوری نقاشی بیش از موضوع آن اهمیت می‌دهد، از دیگر نقاشان هلندی، متمایز است. توازن و سادگی طرح، تناسب‌های رنگی، و ظرایف بافت و رنگ و نور ازجملۀ این کیفیت‌ها به‌شمار می‌روند. تأثیر هنر [[ایتالیا]] در نخستین آثار او، ازجمله ''دیانا و حوریانش''<ref>''Diana and her Nymphs'' </ref> (ح ۱۶۵۵م؛ موریتشویس<ref>Mauritshuis </ref>، [[لاهه]]<ref>The Hague</ref>) و ''معشوقه''<ref>''The Courtesan'' </ref> (۱۶۵۶م؛ نگارخانۀ استادان کهن<ref>Gemäldegalerie Alter Meister </ref>، [[درسدن]]<ref>Dresden </ref>) مشهود است. ولی شیوۀ کاملاً مستقلی ـ کاملاً هلندی ـ در منظره‌هایی همچون ''چشم‌انداز دلفت''<ref>''View of Delft'' </ref> (۱۶۵۸ـ۱۶۶۰م؛ موریتشویس، لاهه) و ''خیابان کوچک''<ref>''The Little Street'' </ref> (موزۀ ملی، آمستردام) خودنمایی می‌کند، و واقعیت عینی در این آثار به‌خوبی منتقل می‌شود (به احتمال زیاد ورمیر از اتاق تاریک<ref>camera obscura </ref> استفاده می‌کرده است). درون‌خانه<ref>interior</ref>های مشهوری که تصویر کرد ـ که در ظرافت و شکوه از آثار [[هوخ، پیتر د (۱۶۲۹ـ۱۶۸۴)|پیتر دِ هوخ]]<ref> Pieter de Hooch </ref>، [[تربورخ، خرارد (۱۶۱۷ـ۱۶۸۱)|خرارت تربورخ]]<ref>Gerard Terborch </ref>، و [[متسو، گابریل (۱۶۲۹ـ۱۶۶۷)|گابریل متسو]]<ref>Gabriel Metsu </ref> پیشی می‌گیرند ـ آثاری همچون ''بانوی ایستاده در پای ویرجینال''<ref>''Lady Standing at the Virginals''</ref> ([[نگارخانه ملی لندن|نگارخانۀ ملی لندن]]<ref> National Gallery, London </ref>)، ''کارگاه نقاش''<ref>''The Painter’s Studio''</ref> (موزۀ تاریخ هنر<ref> Kunsthistorisches Museum </ref>، [[وین]])، ''دختر دستار به سر''<ref>''Girl with a Turban''</ref> (موریتشویس، لاهه) و ''زن در حال توزین مروارید''<ref>''A Woman Weighing Pearls'' </ref> (نگارخانۀ ملی هنر واشینگتن دی‌سی<ref>National Gallery of Art, Washington, DC </ref>) را دربر می‌گیرد. ورمیر احتمالاً شاگرد [[فابریتسیوس، کارل (۱۶۲۲ـ۱۶۵۴)|کارِل فابریتسیوس]]<ref>Carel Fabritius </ref> بوده است. در ۱۶۵۳م به عضویت صنف نقاشان دلفت<ref>Delft Guild of Painters </ref> درآمد، و دو بار در سال‌های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰م به ریاست صنف انتخاب شد. در فقر درگذشت، و بی‌گمان تأمین مایحتاج خانوادۀ بزرگش از دلایل فقر او بود. ظاهراً نقاش پرکاری نبود و کمتر از ۴۰ اثر موثّق از او باقی مانده است. پس از مرگش به فراموشی سپرده شد، تا این‌که «بورگر<ref>Bürger</ref>» (تئوفیل توره<ref> Thèophile Thoré</ref>) منتقد فرانسوی، در ۱۸۶۶م او را از نو کشف کرد. | </ref> (ح ۱۶۵۸م؛ موزۀ ملی، آمستردام<ref> Rijksmuseum, Amsterdam </ref>) نمونه‌هایی از آثار اویند. ورمیر بدان سبب که به کیفیت‌های صوری نقاشی بیش از موضوع آن اهمیت می‌دهد، از دیگر نقاشان هلندی، متمایز است. توازن و سادگی طرح، تناسب‌های رنگی، و ظرایف بافت و رنگ و نور ازجملۀ این کیفیت‌ها به‌شمار می‌روند. تأثیر هنر [[ایتالیا]] در نخستین آثار او، ازجمله ''دیانا و حوریانش''<ref>''Diana and her Nymphs'' </ref> (ح ۱۶۵۵م؛ موریتشویس<ref>Mauritshuis </ref>، [[لاهه]]<ref>The Hague</ref>) و ''معشوقه''<ref>''The Courtesan'' </ref> (۱۶۵۶م؛ نگارخانۀ استادان کهن<ref>Gemäldegalerie Alter Meister </ref>، [[درسدن]]<ref>Dresden </ref>) مشهود است. ولی شیوۀ کاملاً مستقلی ـ کاملاً هلندی ـ در منظره‌هایی همچون ''چشم‌انداز دلفت''<ref>''View of Delft'' </ref> (۱۶۵۸ـ۱۶۶۰م؛ موریتشویس، لاهه) و ''خیابان کوچک''<ref>''The Little Street'' </ref> (موزۀ ملی، آمستردام) خودنمایی می‌کند، و واقعیت عینی در این آثار به‌خوبی منتقل می‌شود (به احتمال زیاد ورمیر از اتاق تاریک<ref>camera obscura </ref> استفاده می‌کرده است). درون‌خانه<ref>interior</ref>های مشهوری که تصویر کرد ـ که در ظرافت و شکوه از آثار [[هوخ، پیتر د (۱۶۲۹ـ۱۶۸۴)|پیتر دِ هوخ]]<ref> Pieter de Hooch </ref>، [[تربورخ، خرارد (۱۶۱۷ـ۱۶۸۱)|خرارت تربورخ]]<ref>Gerard Terborch </ref>، و [[متسو، گابریل (۱۶۲۹ـ۱۶۶۷)|گابریل متسو]]<ref>Gabriel Metsu </ref> پیشی می‌گیرند ـ آثاری همچون ''بانوی ایستاده در پای ویرجینال''<ref>''Lady Standing at the Virginals''</ref> ([[نگارخانه ملی لندن|نگارخانۀ ملی لندن]]<ref> National Gallery, London </ref>)، ''کارگاه نقاش''<ref>''The Painter’s Studio''</ref> (موزۀ تاریخ هنر<ref> Kunsthistorisches Museum </ref>، [[وین]])، ''دختر دستار به سر''<ref>''Girl with a Turban''</ref> (موریتشویس، لاهه) و ''زن در حال توزین مروارید''<ref>''A Woman Weighing Pearls'' </ref> (نگارخانۀ ملی هنر [[واشینگتن دی سی|واشینگتن دی‌سی]]<ref>National Gallery of Art, Washington, DC </ref>) را دربر می‌گیرد. ورمیر احتمالاً شاگرد [[فابریتسیوس، کارل (۱۶۲۲ـ۱۶۵۴)|کارِل فابریتسیوس]]<ref>Carel Fabritius </ref> بوده است. در ۱۶۵۳م به عضویت صنف نقاشان دلفت<ref>Delft Guild of Painters </ref> درآمد، و دو بار در سال‌های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰م به ریاست صنف انتخاب شد. در فقر درگذشت، و بی‌گمان تأمین مایحتاج خانوادۀ بزرگش از دلایل فقر او بود. ظاهراً نقاش پرکاری نبود و کمتر از ۴۰ اثر موثّق از او باقی مانده است. پس از مرگش به فراموشی سپرده شد، تا این‌که «بورگر<ref>Bürger</ref>» (تئوفیل توره<ref> Thèophile Thoré</ref>) منتقد فرانسوی، در ۱۸۶۶م او را از نو کشف کرد. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۱۸
وِرْمیر، یان (۱۶۳۲ـ۱۶۷۵م)(Vermeer, Jan)
| یان ورمیر Jan Vermeer | |
|---|---|
| زادروز |
۱۶۳۲م |
| درگذشت | ۱۶۷۵م |
| ملیت | هلندی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| آثار | توری باف (ح ۱۶۵۵م؛ لوور، پاریس)؛ و خدمتکار در حال ریختن شیر (ح ۱۶۵۸م؛ موزه ملی، آمستردام)، دیانا و حوریانش (ح ۱۶۵۵م)، معشوقه (۱۶۵۶م) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
نقاش هلندی. در دلفت[۱] هنرآفرینی می‌کرد. صحنه‌های روزمرۀ آرامی را به‌تصویر کشید که از نوعی سادگی تا حد انتزاع[۲]، تناسبات رنگی ظریف، و قابلیت نظرگیر القای تابش نور بر روی اشیا برخوردارند. توری‌باف[۳] (ح ۱۶۵۵م؛ لوور[۴]، پاریس)، و خدمتکار در حال ریختن شیر[۵] (ح ۱۶۵۸م؛ موزۀ ملی، آمستردام[۶]) نمونه‌هایی از آثار اویند. ورمیر بدان سبب که به کیفیت‌های صوری نقاشی بیش از موضوع آن اهمیت می‌دهد، از دیگر نقاشان هلندی، متمایز است. توازن و سادگی طرح، تناسب‌های رنگی، و ظرایف بافت و رنگ و نور ازجملۀ این کیفیت‌ها به‌شمار می‌روند. تأثیر هنر ایتالیا در نخستین آثار او، ازجمله دیانا و حوریانش[۷] (ح ۱۶۵۵م؛ موریتشویس[۸]، لاهه[۹]) و معشوقه[۱۰] (۱۶۵۶م؛ نگارخانۀ استادان کهن[۱۱]، درسدن[۱۲]) مشهود است. ولی شیوۀ کاملاً مستقلی ـ کاملاً هلندی ـ در منظره‌هایی همچون چشم‌انداز دلفت[۱۳] (۱۶۵۸ـ۱۶۶۰م؛ موریتشویس، لاهه) و خیابان کوچک[۱۴] (موزۀ ملی، آمستردام) خودنمایی می‌کند، و واقعیت عینی در این آثار به‌خوبی منتقل می‌شود (به احتمال زیاد ورمیر از اتاق تاریک[۱۵] استفاده می‌کرده است). درون‌خانه[۱۶]های مشهوری که تصویر کرد ـ که در ظرافت و شکوه از آثار پیتر دِ هوخ[۱۷]، خرارت تربورخ[۱۸]، و گابریل متسو[۱۹] پیشی می‌گیرند ـ آثاری همچون بانوی ایستاده در پای ویرجینال[۲۰] (نگارخانۀ ملی لندن[۲۱])، کارگاه نقاش[۲۲] (موزۀ تاریخ هنر[۲۳]، وین)، دختر دستار به سر[۲۴] (موریتشویس، لاهه) و زن در حال توزین مروارید[۲۵] (نگارخانۀ ملی هنر واشینگتن دی‌سی[۲۶]) را دربر می‌گیرد. ورمیر احتمالاً شاگرد کارِل فابریتسیوس[۲۷] بوده است. در ۱۶۵۳م به عضویت صنف نقاشان دلفت[۲۸] درآمد، و دو بار در سال‌های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰م به ریاست صنف انتخاب شد. در فقر درگذشت، و بی‌گمان تأمین مایحتاج خانوادۀ بزرگش از دلایل فقر او بود. ظاهراً نقاش پرکاری نبود و کمتر از ۴۰ اثر موثّق از او باقی مانده است. پس از مرگش به فراموشی سپرده شد، تا این‌که «بورگر[۲۹]» (تئوفیل توره[۳۰]) منتقد فرانسوی، در ۱۸۶۶م او را از نو کشف کرد.
- ↑ Delft
- ↑ abstraction
- ↑ The Lacemaker
- ↑ Louvre
- ↑ Maidservant Pouring Milk
- ↑ Rijksmuseum, Amsterdam
- ↑ Diana and her Nymphs
- ↑ Mauritshuis
- ↑ The Hague
- ↑ The Courtesan
- ↑ Gemäldegalerie Alter Meister
- ↑ Dresden
- ↑ View of Delft
- ↑ The Little Street
- ↑ camera obscura
- ↑ interior
- ↑ Pieter de Hooch
- ↑ Gerard Terborch
- ↑ Gabriel Metsu
- ↑ Lady Standing at the Virginals
- ↑ National Gallery, London
- ↑ The Painter’s Studio
- ↑ Kunsthistorisches Museum
- ↑ Girl with a Turban
- ↑ A Woman Weighing Pearls
- ↑ National Gallery of Art, Washington, DC
- ↑ Carel Fabritius
- ↑ Delft Guild of Painters
- ↑ Bürger
- ↑ Thèophile Thoré