د استیل: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:20020200-2.jpg|بندانگشتی|اثر پت موندریان (De Stijl)]] | |||
دِ استَیْل (De Stijl)<br> | دِ استَیْل (De Stijl)<br> | ||
<p>(در هلندی بهمعنای «سبک یا شیوه») مکتب پرنفوذی در نقاشی، معماری، و طراحی که در | <p>(در هلندی بهمعنای «سبک یا شیوه») مکتب پرنفوذی در نقاشی، معماری، و طراحی که در ۱۹۱۷م در [[هلند]] پا گرفت. اعضای آن، بهقصد تلفیق نقاشی و طراحی در یک دستگاه منسجم واحد، سبک خشکی را براساس شکلهای هندسیِ ساده و رنگهای اصلی پدید آوردند. [[موندریان، پیت (۱۸۷۲ـ۱۹۴۴)|پیت موندریان]]<ref>Piet Mondrian</ref>، نقاش انتزاعگرا<ref>abstract </ref>، سرشناسترین، و تئو وان دوزبورخ<ref>Theo van Doesburg</ref> نظریهپرداز و سخنگوی اصلی آنان بود؛ با درگذشتِ وان دوزبورخ در ۱۹۳۱م، عملاً عمر مکتب دِ استیل نیز به آخر رسید. آنان بهدنبال قوانین تعادل و هماهنگی بودند، بهگونهای که بتوانند بر حیات، اجتماع و نیز هنر قابل اطلاق باشند. در دهۀ ۱۹۳۰م نفوذ این مکتب در معماری و طراحی عمیقاً احساس شد. معمارانی همچون [[گروپیوس، والتر آدولف (۱۸۸۳ـ۱۹۶۹)|والتر گروپیوس]]<ref>Walter Gropius </ref> و [[لوکوربوزیه]]<ref>Le Corbusier </ref>، شیفتۀ جامعیّت و سادگی فوقالعاده آن شدند، و دروس مدرسۀ باوهاوس<ref>Bauhaus</ref> از آن تأثیر پذیرفت. این گروه نشریهای نیز با نام ''دِ استَیْل''<ref>''De Stijl'' </ref> منتشر کرد که از ۱۹۱۷ تا ۱۹۳۱م دوام آورد. این مکتب را، براساس نام جزوهای که نقاشان در ۱۹۲۰م در پاریس انتشار دادند، «نئوپلاستیسیسم<ref>Neo-Plasticism </ref>» هم نامیدهاند. پیت موندریان؛ تئو وان دوزبورخ، نقاش و طراح و نویسنده؛ [[آود، یاکوبوس (۱۸۹۰ـ۱۹۶۳)|یاکوبوس آود]]<ref>Jacobus Oud </ref> (۱۸۹۰ـ۱۹۶۳م)، معمار؛ و خریت ریتوِلت<ref>Gerrit Rietveld</ref> (۱۸۸۸ـ۱۹۶۴م)، معمار و طراح، از سرآمدان آن بودند.</p><!--20020200--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۰۵
دِ استَیْل (De Stijl)
(در هلندی بهمعنای «سبک یا شیوه») مکتب پرنفوذی در نقاشی، معماری، و طراحی که در ۱۹۱۷م در هلند پا گرفت. اعضای آن، بهقصد تلفیق نقاشی و طراحی در یک دستگاه منسجم واحد، سبک خشکی را براساس شکلهای هندسیِ ساده و رنگهای اصلی پدید آوردند. پیت موندریان[۱]، نقاش انتزاعگرا[۲]، سرشناسترین، و تئو وان دوزبورخ[۳] نظریهپرداز و سخنگوی اصلی آنان بود؛ با درگذشتِ وان دوزبورخ در ۱۹۳۱م، عملاً عمر مکتب دِ استیل نیز به آخر رسید. آنان بهدنبال قوانین تعادل و هماهنگی بودند، بهگونهای که بتوانند بر حیات، اجتماع و نیز هنر قابل اطلاق باشند. در دهۀ ۱۹۳۰م نفوذ این مکتب در معماری و طراحی عمیقاً احساس شد. معمارانی همچون والتر گروپیوس[۴] و لوکوربوزیه[۵]، شیفتۀ جامعیّت و سادگی فوقالعاده آن شدند، و دروس مدرسۀ باوهاوس[۶] از آن تأثیر پذیرفت. این گروه نشریهای نیز با نام دِ استَیْل[۷] منتشر کرد که از ۱۹۱۷ تا ۱۹۳۱م دوام آورد. این مکتب را، براساس نام جزوهای که نقاشان در ۱۹۲۰م در پاریس انتشار دادند، «نئوپلاستیسیسم[۸]» هم نامیدهاند. پیت موندریان؛ تئو وان دوزبورخ، نقاش و طراح و نویسنده؛ یاکوبوس آود[۹] (۱۸۹۰ـ۱۹۶۳م)، معمار؛ و خریت ریتوِلت[۱۰] (۱۸۸۸ـ۱۹۶۴م)، معمار و طراح، از سرآمدان آن بودند.