یانگجو: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:42017400-1.jpg|بندانگشتی|محل برگزاری جشنهای سلطنتی، يانگجو]] | |||
یانْگجو (Yangzhou) | یانْگجو (Yangzhou) | ||
(یا: یانگچو<ref>Yangchow</ref>) بندری در استان [[جیانگسو]]<ref>Jiangsu </ref>، در شرق [[چین]]، کنار رود چانگ جیانگ<ref>Chang Jiang River</ref>، با 4,559,797 نفر جمعیت (۲۰۲۰) و 6,626 کیلومتر مربع مساحت. این شهر باستانی پیش از قرن ۵پم مسکونی شد. تکمیل کانال بزرگ<ref>Grand Canal</ref> در ۶۱۰م این شهر را به مرکز مهم ارتباطی تبدیل کرد و در دورۀ [[تانگ، سلسله|سلسلۀ تانگ]]<ref>Tang </ref> (۶۱۸ـ۹۰۶م) بر وسعت و ثروت آن افزوده و به مرکز دادوستد [[نمک]]، کشتیسازی و هنر تبدیل شد. اکنون این شهر مرکز هنری [[صنایع دستی]]، کندهکاری روی [[یشم]]، و [[چاپ]] است و باغها و عمارتهای کلاهفرنگی زیبایی دارد. معبد فاجینگ سی<ref>Fajing Si</ref>، متعلق به سلسلۀ تانگ، اکنون به موزه تبدیل شده است. بین ۱۹۶۱ و ۱۹۷۵ بزرگترین طرح مهار آب چین برای [[آبیاری]]، تولید برق، و مدیریت [[سیل]] در این ناحیه بهپایان رسید. | (یا: یانگچو<ref>Yangchow</ref>) بندری در استان [[جیانگسو]]<ref>Jiangsu </ref>، در شرق [[چین]]، کنار رود چانگ جیانگ<ref>Chang Jiang River</ref>، با 4,559,797 نفر جمعیت (۲۰۲۰) و 6,626 کیلومتر مربع مساحت. این شهر باستانی پیش از قرن ۵پم مسکونی شد. تکمیل کانال بزرگ<ref>Grand Canal</ref> در ۶۱۰م این شهر را به مرکز مهم ارتباطی تبدیل کرد و در دورۀ [[تانگ، سلسله|سلسلۀ تانگ]]<ref>Tang </ref> (۶۱۸ـ۹۰۶م) بر وسعت و ثروت آن افزوده و به مرکز دادوستد [[نمک]]، کشتیسازی و هنر تبدیل شد. اکنون این شهر مرکز هنری [[صنایع دستی]]، کندهکاری روی [[یشم]]، و [[چاپ]] است و باغها و عمارتهای کلاهفرنگی زیبایی دارد. معبد فاجینگ سی<ref>Fajing Si</ref>، متعلق به سلسلۀ تانگ، اکنون به موزه تبدیل شده است. بین ۱۹۶۱ و ۱۹۷۵ بزرگترین طرح مهار آب چین برای [[آبیاری]]، تولید برق، و مدیریت [[سیل]] در این ناحیه بهپایان رسید. | ||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۳۳
یانْگجو (Yangzhou)
(یا: یانگچو[۱]) بندری در استان جیانگسو[۲]، در شرق چین، کنار رود چانگ جیانگ[۳]، با 4,559,797 نفر جمعیت (۲۰۲۰) و 6,626 کیلومتر مربع مساحت. این شهر باستانی پیش از قرن ۵پم مسکونی شد. تکمیل کانال بزرگ[۴] در ۶۱۰م این شهر را به مرکز مهم ارتباطی تبدیل کرد و در دورۀ سلسلۀ تانگ[۵] (۶۱۸ـ۹۰۶م) بر وسعت و ثروت آن افزوده و به مرکز دادوستد نمک، کشتیسازی و هنر تبدیل شد. اکنون این شهر مرکز هنری صنایع دستی، کندهکاری روی یشم، و چاپ است و باغها و عمارتهای کلاهفرنگی زیبایی دارد. معبد فاجینگ سی[۶]، متعلق به سلسلۀ تانگ، اکنون به موزه تبدیل شده است. بین ۱۹۶۱ و ۱۹۷۵ بزرگترین طرح مهار آب چین برای آبیاری، تولید برق، و مدیریت سیل در این ناحیه بهپایان رسید.