د استیل
دِ استَیْل (De Stijl)
(در هلندی بهمعنای «سبک یا شیوه») مکتب پرنفوذی در نقاشی، معماری، و طراحی که در ۱۹۱۷م در هلند پا گرفت. اعضای آن، بهقصد تلفیق نقاشی و طراحی در یک دستگاه منسجم واحد، سبک خشکی را براساس شکلهای هندسیِ ساده و رنگهای اصلی پدید آوردند. پیت موندریان[۱]، نقاش انتزاعگرا[۲]، سرشناسترین، و تئو وان دوزبورخ[۳] نظریهپرداز و سخنگوی اصلی آنان بود؛ با درگذشتِ وان دوزبورخ در ۱۹۳۱م، عملاً عمر مکتب دِ استیل نیز به آخر رسید. آنان بهدنبال قوانین تعادل و هماهنگی بودند، بهگونهای که بتوانند بر حیات، اجتماع و نیز هنر قابل اطلاق باشند. در دهۀ ۱۹۳۰م نفوذ این مکتب در معماری و طراحی عمیقاً احساس شد. معمارانی همچون والتر گروپیوس[۴] و لوکوربوزیه[۵]، شیفتۀ جامعیّت و سادگی فوقالعاده آن شدند، و دروس مدرسۀ باوهاوس[۶] از آن تأثیر پذیرفت. این گروه نشریهای نیز با نام دِ استَیْل[۷] منتشر کرد که از ۱۹۱۷ تا ۱۹۳۱م دوام آورد. این مکتب را، براساس نام جزوهای که نقاشان در ۱۹۲۰م در پاریس انتشار دادند، «نئوپلاستیسیسم[۸]» هم نامیدهاند. پیت موندریان؛ تئو وان دوزبورخ، نقاش و طراح و نویسنده؛ یاکوبوس آود[۹] (۱۸۹۰ـ۱۹۶۳م)، معمار؛ و خریت ریتوِلت[۱۰] (۱۸۸۸ـ۱۹۶۴م)، معمار و طراح، از سرآمدان آن بودند.