کاراتچی، خانواده

کارّاتچی، خانوادۀ (Carracci)

The Last Communion of Saint Jerome، اثر اوگوستینو کاراتچی

سه نقاش ایتالیایی به نام‌های، لودوویکو کارّاتچی (۱۵۵۵ـ۱۶۱۹م)، و پسر عموهایش، برادران اوگوستینو کارّاتچی (۱۵۵۷ـ۱۶۰۲م) و آنیباله کاراتچی (۱۵۶۰ـ۱۶۰۹م). آنان در اواخر قرن ۱۶م، مدرسه‌ای معتبر برای آموزش نقاشی در بولونیا تأسیس کردند، که بر مطالعۀ دقیق در احوال و آثار استادان رنسانس، و طراحی از مُدل زنده تأکید داشت. هر سه نقاش در تکامل شیوۀ باروک آغازین سهمی بسزا داشتند.

لودوویکو کاراتچی بنیادگذار مدرسۀ نقاشی بود، لیکن چون نمی‌توانست به‌تنهایی از عهدۀ کلیۀ مسئولیت‌‌ها برآید، اوگوستینو و آنیباله را برای رسیدگی به امور مدرسۀ بولونیا ترغیب کرد، و مدرسۀ نقاشی آنان در ۱۵۸۵م افتتاح شد. لیکن از ۱۶۰۰م، لودوویکو به‌تنهایی ادارۀ آن را برعهده گرفت. از آن‌جا که گرایش‌های علمی و دانشگاهی داشت، دربارۀ استادان رنسانس تحقیق گسترده‌ای کرد؛ به‌ویژه دربارۀ آنتونیو کورّدجو، و تیسین. تابلوی سوزانا و ریش‌سفیدان (نگارخانۀ ملی لندن) از آثار برجستۀ اوست.

اوگوستینو در آکادمی بولونیا امور آموزشی را زیرنظر گرفت، و آن را براساس احتراز از ویژگی‌های شیوه‌گری (مانریسم) طراحی کرد. در تزیینات کاخ فارنسه در رُم، با برادرش آنیباله همکاری داشت (۱۵۹۵ـ۱۵۹۷م)؛ و در ۱۶۰۰م به پارما عزیمت کرد. تابلوی ایمان‌آوردن قدیس ژروم (بولونیا) شاهکار اوست.

آنیباله در این گروه سه‌نفری، نوآورترین نقاش بود. آثار کورّدجو و تیسین را بررسی کرد. به‌ویژه در طراحی مهارت داشت (مهارتی که میان هرسه کاراتچی مشترک بود). تمایل آنیباله به صحنه‌های سادۀ زندگی روزمرّه در آثاری همچون لوبیاخور (ح ۱۵۸۴م؛ گالریا کولونا، رم) و دکان قصابی (ح ۱۵۸۳م؛ کلیسای مسیح، آکسفورد)، مشهود است. کار برجسته‌اش تزیین کاخ فارِنسه بود، که سفارش آن را از سوی کاردینال اودوئاردو فارِنسه دریافت کرد (۱۶۱۲ـ۱۶۴۶م). این سلسله نقاشی‌ها با درون‌مایه‌ای دربارۀ عشق‌های خدایان، و عناصر پرتحرک، و رویکرد پرنشاط به مضامین اسطوره‌ای، از نخستین آثار باروک آغازین شمرده می‌شوند. اوگوستینو در اجرای این کار با برادرش همکاری کرد، ولی بعدها روابطشان به کدورت انجامید.

 

---